“นี่คุณ...จะทำอะไรคะ” เธอถามพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ลมหายใจขาดห้วงขณะหัวใจเต้นโครมครามอย่างไม่อาจควบคุมได้
“ถ้าอยากมอง ก็ควรเข้าใกล้อีกหน่อยเธอจะได้เห็นชัดๆ”
น้ำเสียงนั้นฟังดูกึ่งหยอกเย้ากึ่งท้าทาย
ภีมพิมลเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนสายตาที่เต็มไปด้วยความประหม่าของตนจากสายตาเขา แต่กลับได้ยินเขาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะยืนตรงและเดินกลับไปนั่งที่เดิม
ทิ้งไว้เพียงความร้อนบนผิวแก้มของเธอและเสียงหัวใจที่เต้นดังจนกลัวว่าเขาจะได้ยินมัน
คนบ้านี่จะแกล้งเธอไปถึงไหนกันนะ!
จากท้องฟ้าดำมืดตลอดช่วงบ่าย นำมาสู่การเทกระหน่ำของเม็ดฝนขนาดใหญ่ในช่วงเย็น ภีมพิมลลุกจากโซฟาในห้องรับแขกเพื่อจะกลับเข้าห้องของตัวเองหลังจากคุยกับลูกชายที่โทรมาถามอาการของเธอด้วยความห่วงใย แต่พอเธอลุกขึ้นก็รู้สึกเวียนศีรษะจนเกือบจะล้มลงดีที่เขาอยู่ใกล้และรับไว้ทัน
“เป็นอะไร?”
“แค่...เวียนหัวนิดหน่อยค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวฉัน.
