บ่ายวันเดียวกัน ภีมพิมลเดินออกจากห้องมาช้าๆ เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงขึ้นและอยากลุกมาทำอาหารกินเองบ้าง ทว่าพอเข้ามาในครัวกลับเห็นเธียรทรรศน์ยืนอยู่ด้านใน แขนเสื้อเชิ้ตพับขึ้น เผยท่อนแขนแข็งแรง มือข้างหนึ่งคนหม้อซุปเบาๆ ส่วนอีกข้างก็ใช้ช้อนขึ้นตักน้ำซุปขึ้นมาชิม
“คุณ...ทำอาหารเองเหรอคะ?” เธอถามเสียงเบา
“ก็เห็นแล้วนี่” เขาตอบเสียงเรียบ
“อย่าบอกนะคะว่าทำให้ฉันกิน”
“ก็ใช่”
“คุณไม่ต้องทำหรอกค่ะ ให้ฉันจัดการเองดีกว่า แค่นี้ก็รบกวนคุณมามากพอแล้ว”
“ถ้ารู้ตัวว่ารบกวนก็แค่ดูแลตัวเองไม่ให้ป่วยซ้ำ มานี่สิ ลองชิมหน่อยว่าโอเครึเปล่า ฉันไม่ได้ทำอาหารมานานแล้ว” เขาหันมาเรียก เธอจึงได้ก้าวเข้าไปอย่างช้าๆ แล้วก้มลงชิมน้ำซุปในช้อนคันเดียวกับเขาที่ใช้ชิมก่อนหน้านี้
“เป็นไง” เขาถามต่อ
“อร่อยแล้วค่ะ คุณทำอาหารเก่งกว่าที่ฉันคิดนะคะ” ชมแล้วก็เผลอส่งยิ้มให้เขาอย่างลืมตัว
“แต่ก่อนเคยช่วยคุณแม่เข้าคร
