“คุณแม่ครับ ดูสิครับ ผมวาดเรือใหญ่เลย” เด็กชายชูสมุดวาดรูปขึ้นสูงอย่างภูมิใจ
ภีมพิมลย่อตัวลงนั่งข้างๆ “สวยมากเลยลูก เก่งมากค่ะ”
เธียรทรรศน์ก้มมองภาพแล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “เรือสำราญใช่ไหม”
น้องธรณ์พยักหน้าหงึก
“ครับคุณพ่อ เหมือนที่คุณแม่เคยทำงานใช่มั้ยครับ”
คำพูดนั้นทำให้ภีมพิมลชะงักเล็กน้อย เธอเหลือบตาขึ้นสบกับดวงตาคมที่เหมือนจะอ่านความคิดเธอได้หมด
“เอ่อ...ค่ะ เรือที่แม่เคยทำงานก็คล้ายๆ แบบนี้” เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน
มื้อเย็นในค่ำนั้นเป็นไปอย่างอบอุ่นกว่าที่ภีมพิมลคาดไว้ เธียรทรรศน์ไม่ได้ใช้เสียงแข็งกระด้างเหมือนวันก่อน เขาตักกับข้าวให้ลูก และบางครั้งก็ตักใส่จานของเธอด้วยโดยไม่พูดอธิบายใดๆ
หลังอาหารเย็นผ่านพ้นเธียรทรรศน์บอกให้แจ่มพาน้องธรณ์ขึ้นไปอาบน้ำ ส่วนเขานั่งจิบชารออยู่ที่โต๊ะ ภีมพิมลอาสาเก็บจานไปล้างในครัวโดยมีสาวใช้คนอื่นคอยช่วย แต่ยังไม่ทันจะล้างเสร็จเสียงฝีเท้าหนักก็เข
