“คุณ… ปล่อยฉันหน่อย” เธอพูดเบาๆ
เขาเลื่อนสายตามามองตรงๆ ก่อนกระตุกยิ้มมุมปาก
“คิดว่าฉันอยากกอดหรือไง ลูกต่างหากที่ล็อกเธอไว้”
แม้จะพูดเชิงประชด แต่ฝ่ามือเขาก็ยังแตะอยู่บนเอวเธอ และสายตาก็ยังไม่ยอมละไปจากใบหน้าเธอแม้แต่วินาทีเดียว
เมื่อทั้งสามคนลุกออกจากเตียงได้ เธียรทรรศน์ก็เดินนำออกไปก่อน ส่วนภีมพิมลอุ้มลูกชายไปล้างหน้าในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนนั้น
เมื่อเดินลงมาชั้นล่าง กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก พร้อมกับกลิ่นอาหารเช้าที่แม่บ้านเตรียมไว้บนโต๊ะ เธียรทรรศน์นั่งรออยู่แล้ว สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นถึงข้อศอก เผยให้เห็นท่อนแขนแข็งแรงที่เธอไม่อยากมองแต่กลับเผลอสบตาเขาเข้าอย่างจังเพราะเขามองมาพอดี
“มานั่งสิครับคนเก่ง”
น้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงด้วยอำนาจ น้องธรณ์รีบวิ่งไปนั่งข้างพ่อทันที เหมือนรู้ตำแหน่งของตัวเองโดยอัตโนมัติ วันนี้เธอจึงต้องนั่งฝั่งตรงข้ามคนเดียว
ระหว่างมื้อเช้า เธี
