เธอไม่รู้ว่าเขาหลับไปตอนไหน แต่ก่อนที่เธอจะเผลอหลับ ภาพสุดท้ายในหัวคือเสี้ยวหน้าคมของเขาที่อยู่ใกล้จนเธอได้ยินแม้กระทั่งจังหวะหายใจ และในจังหวะเงียบนั้น เธอสัมผัสได้ว่าภายใต้ความเย็นชาที่เขาสวมเป็นเกราะ มีบางอย่างที่เรียกว่า ความโหยหา กำลังรอวันปะทุออกมาอีกครั้ง
วันต่อมา
กลิ่นกายอ่อนๆ ของผู้ชายที่คุ้นเคยลอยอบอวล ภีมพิมลค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า รู้สึกถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมร่างกายอยู่ทันทีที่สติเริ่มกลับมาเต็มที่
สิ่งแรกที่เธอเห็นคืออกกว้างของเธียรทรรศน์ที่อยู่ใกล้จนแทบชิด ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอและอุ่นร้อนรินรดอยู่ข้างขมับของเธอ แขนข้างหนึ่งของเขาพาดอยู่เหนือเอว รั้งเธอให้นอนแนบอยู่กับฝั่งขวาเขาราวกับไม่ยอมให้เธอหนีไปไหน
หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ภีมพิมลไม่คุ้นกับการตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนใคร...ยิ่งเป็นคนที่ทั้งห่างเหินและเย็นชากับเธออย่างเขาด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้รู้สึกแปลกป
