รถยุโรปสีดำเงาวับแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าบ้านเด็กกำพร้าที่ทรุดโทรม รั้วไม้เก่าและผนังที่ลอกล่อนเผยถึงกาลเวลาที่กัดกร่อน
บริเวณสนามหญ้าหน้าบ้านมีเด็กๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อเห็นรถหรูคันใหญ่ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่มันด้วยความตื่นตา
ธนาทิปก้าวลงจากรถอย่างสง่างาม เขาอ้อมไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้หญิงสาวอย่างสุภาพบุรุษ หญิงสาวก้าวลงมาอย่างช้าๆ เพราะแผลฟกช้ำที่หัวเข่าและข้อเท้ายังทำให้เดินไม่สะดวกนัก
“เดินไหวมั้ย” เขาเอ่ยสั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตากลับมองไม่วางตา
พิชญาดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ก่อนจะก้มศีรษะด้วยความเกรงใจ
“ไหวค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ลำบากมาส่งหนู”
ทันทีที่เสียงเธอดังขึ้น เด็กๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ก็ร้องตะโกนอย่างดีใจ
“พี่พีช! พี่พีชกลับมาแล้ว!”
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะอิดโรย แต่ก็ยังยกมือโบกให้เด็กๆ ทว่าเสียงเข้มของชายวัยกลางคนก็ดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง
