“แต่คุณหมอฟังฉันก่อนนะคะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณหมอคิด...”
เธอยืนขึ้นแล้วจับมือเขาไว้
“พอ” เขาพูดช้าๆ แต่เด็ดขาดทั้งยังปัดมือเธอออกจากมือเขาอย่างไร้เยื่อใย
“ฉันไม่อยากได้คำแก้ตัวอีกแล้ว”
เธอเหมือนถูกตัดลมหายใจ น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ ขาของเธอไร้แรงจนแทบทรุด แต่เขาไม่ขยับเข้าไปพยุงเหมือนที่ผ่านมา เขาเพียงยืนมองเธอจากระยะหนึ่งด้วยแววตาที่ปิดกั้นทุกความรู้สึก
“ตั้งแต่วันนี้ไป…” เขาพูดพลางวางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะเสียงดัง
“เราจะคุยกันเฉพาะเรื่องที่จำเป็น แล้วไม่ต้องกลัวว่าฉันจะแตะต้องเธออีกนะ เพราะอะไรก็ตามที่ฉันเกลียดแล้ว ฉันจะไม่หันไปมองแม้หางตา”
คำพูดนั้นเป็นเหมือนกำแพงหนาที่พังลงมาทับหัวใจเธอก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นไปบนห้อง แล้วนอนกับลูกชายตามลำพัง แม้เขาจะไม่ได้ห้ามเธอขึ้นไป แต่ใครจะกล้านอนเคียงเขาทั้งที่อีกฝ่ายประกาศชัดว่า...เขาเกลียดเธอไปแล้ว
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมื้อเย็
