ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างสูงในชุดนอนสีกรมท่าก็ผลักประตูเข้ามาโดยไม่คิดจะเคาะ และเธอก็ดันลืมล็อกประตูเพราะมัวแต่ใจลอยและไม่คิดว่าเขาจะโผล่มาแบบนี้
เธียรทรรศน์มองเธอด้วยแววตาที่ไม่อาจเดาได้ว่าคือความเยาะหยันหรือความตั้งใจลึกๆ
“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
เขาถามเสียงเรียบ ทว่าสายตาที่มองเธอนั้น...
“กำลังจะไปอาบน้ำค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง
เขาเดินเข้ามาอีกก้าว ไม่ละสายตาจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว
“พรุ่งนี้… ฉันมีนัดกับพลอย” น้ำเสียงนั้นราบเรียบ แต่มีแรงกระแทกบางอย่างแฝงอยู่
“ว่าจะเอาของฝากที่ซื้อมาไปให้ด้วย อาจจะอยู่ด้วยกันจนดึก หวังว่าเธอคงไม่หึงหรอกนะ”
ภีมพิมลไม่ตอบในทันทีเพราะรู้ดีว่าเขากำลังหยั่งเชิง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก บอกตัวเองว่าเธอต้องเข้มแข็งให้มากเข้าไว้
“เชิญตามสบายค่ะ คุณจะไปไหนกับใครก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรจะต้องสนใจอยู่แล้ว” เธอพูดในที่สุด พร้อมส่งรอยยิ้มบางที่จงใจให้เป็นร
