เสียงฟ้าร้องดังมาจากที่ไกลๆ เธอหลับตาแน่นไม่ใช่เพราะกลัวเสียงของมัน แต่เป็นเพราะกำลังปล่อยให้ความทรงจำเก่าๆ ไหลบ่าเข้ามาอย่างไม่ขาดสายแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด เผื่อว่ามันจะช่วยชะล้างหัวใจที่อ่อนแอให้กลับมาเข้มแข็งได้ในสักวัน
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ ก่อนที่เธอจะพยายามลุกขึ้นนั่ง เก็บกวาดเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายแล้วเดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำ เสียงน้ำจากฝักบัวกระทบพื้นดังซู่ซ่า เธอปล่อยให้สายน้ำรินรดทั้งร่าง ล้างคราบน้ำตาและร่องรอยที่เขาทิ้งไว้ ทว่าต่อให้ล้างอีกกี่ครั้ง ก็ไม่อาจชำระความเจ็บลึกในหัวใจได้เลย
ในอีกฟากหนึ่งของบ้าน เธียรทรรศน์ยืนพิงระเบียงห้องนอนชั้นบนอีกห้องหนึ่ง เขาจุดสูบบุหรี่ที่ไม่ได้แตะต้องมานานหลายปีนับตั้งแต่มีลูกชาย ยืนอยู่เงียบๆ ท่ามกลางลมเย็นพัดผ่าน มองภาพดวงดาวที่ค่อยๆ ถูกกลืนกินด้วยเมฆฝนก้อนใหญ่ แต่อารมณ์กลับขุ่นมัวยิ่งกว่าเดิม
เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องลงไปหาเธอ
