“แต่งตัวลูกเสร็จแล้วหรือยัง” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้น
“เกือบแล้วค่ะคุณหมอ” ภีมพิมลตอบโดยไม่เงยหน้า
เขาก้าวเข้ามาในห้อง ใกล้พอให้ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ประจำตัว มือใหญ่เอื้อมไปจัดปกเสื้อให้ลูกชายอย่างชำนาญ
“หันมาทางพ่อหน่อยสิครับ โอ้โห วันนี้ลูกพ่อหล่อจังเลยครับ”
“คุณพ่อก็หล่อครับ” เด็กชายหัวเราะคิกๆ อย่างอารมณ์ดี
คำชมเล่นเอาเธียรทรรศน์ยิ้มมุมปาก เขาหันไปสบตาภีมพิมลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเบือนหน้าไปสนใจลูกต่อ
“พร้อมไปโรงเรียนหรือยังครับ”
“พร้อมแล้วครับ!” เด็กชายตอบเสียงดัง
หลังจากช่วยกันใส่ถุงเท้าและรองเท้าเรียบร้อย ทั้งสามคนก็เดินลงบันไดไปยังชั้นล่าง กลิ่นข้าวต้มหมูหอมๆ ลอยมาต้อนรับจากครัว แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้ว ภีมพิมลตักข้าวต้มแบ่งใส่ถ้วยเล็กให้ลูกกิน ส่วนเธียรทรรศน์ก็นั่งฝั่งตรงข้ามคอยคุยกับลูกเรื่องโรงเรียน
“ที่โรงเรียนจะมีเพื่อนเยอะมาก แต่ลูกต้องกล้าทักเพื่อนนะ เข้าใจมั้ย” เขา
