บรรยากาศที่ควรจะสวยงามของร้าน กลับกลายเป็นเหมือนกรงกระจกที่ขังเธอไว้ให้มองภาพบาดตาบาดใจตลอดเวลา ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ความน้อยใจและความเจ็บปวดก็ยิ่งทับถมเป็นเท่าทวี
เธอรู้ดีว่าหลังจากนี้หากเขาได้ในสิ่งที่ต้องการ เขาอาจจะทิ้งเธอไว้เหมือนทุกครั้ง แล้วกลับไปยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่นอย่างไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย
แต่ตอนนี้… เธอไม่มีทางเลือก นอกจากนั่งนิ่งปล่อยให้เขายั่วให้เจ็บ เพื่อดูว่าเธอจะหึงทั้งที่ไม่มีสิทธิ์หรือไม่ ทั้งที่ความจริงแล้ว…หัวใจเธอปวดร้าวจนแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
หลังมื้ออาหารที่ภีมพิมลแทบไม่ได้แตะอะไรมากนักเพราะคำพูดของเธียรทรรศน์ในรถเมื่อเช้า และสายตากับรอยยิ้มที่เขามอบให้พลอยไพลินระหว่างมื้อยังติดอยู่ในใจไม่จางหาย พอกลับมาที่โรงพยาบาล เขาก็ตรงกลับขึ้นไปชั้นทำงานของตัวเองทันที
“ฉันมีประชุมตอนบ่าย” เขาบอกสั้นๆ ระหว่างที่ก้าวเข้าไปในห้องทำงาน ท่าทีไม่แยแสต่อสีหน้าของเธอเหมือ
