ภีมพิมลหลับตาลง สูดหายใจลึก พยายามกดความสั่นไหวในหัวใจ เธอรู้ว่าพลอยไพลินจงใจทำร้ายเธอ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดลดลงเลย ตรงกันข้ามมันกลับตอกย้ำความผิดพลาดในอดีตที่เธอไม่เคยหนีพ้น
เธอหันไปมองโต๊ะทำงานที่ว่างเปล่าของเธียรทรรศน์ ผู้ชายที่ในตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่า เขาเคยคิดกับเธอแบบไหนกันแน่ หรือเขาเคยต้องการให้เธอกลับเข้ามาในชีวิตจริงๆ หรือเปล่า หรือบางที… การที่เธอกลับมามันเป็นเพียงภาระที่เขาต้องยอมรับเพื่อลูกเท่านั้น
บรรยากาศในห้องเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ภีมพิมลพยายามลุกขึ้นเพื่อเดินออกไปจากห้อง แต่ขาเธอกลับเหมือนถูกถ่วงด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
เธอไม่รู้ว่าถ้าออกไปตอนนี้ แล้วบังเอิญเจอพลอยไพลินที่ยังยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง เธอจะสามารถควบคุมตัวเองได้หรือเปล่า
เธอจึงเลือกนั่งลงอีกครั้ง หลบมุมตรงโซฟา มือเล็กยกขึ้นกอดตัวเองแน่น ราวกับหวังจะปกป้องหัวใจที่กำลังร้าวจากแรงกระแทกของคำพูด
