เธียรทรรศน์เดินตามเตียงที่เข็นร่างภีมพิมลไปในห้องไอซียูอย่างใกล้ชิด ใบหน้าซีดเผือดของเธอยังคงหลับใหล ดวงตาที่ปิดสนิททำให้หัวใจเขาวูบโหวงไปหมด
“แบม…ฉันรอเธออยู่นะ…ฉันกับน้องธรณ์รอเธออยู่ที่นี่ อย่าหลับไปนานนะที่รัก ตื่นขึ้นมาฟังฉันบอกรักเธอให้ชัดๆ อีกครั้งเถอะนะ” เขาจับมือเธอ เอ่ยเสียงสั่นเครือ
เขากดจูบลงบนหลังมือซีดเย็นนั้น ไม่เคยรู้เลยว่าการได้เห็นคนที่รักนอนนิ่งไม่ไหวติงมันเจ็บปวดมากขนาดไหนจนกระทั่งวันนี้
หลายวันต่อมา
ภายในห้องพักพิเศษระดับ VVIP ของโรงพยาบาลธัญญาเวช บรรยากาศเงียบสงบแต่หรูหรา อบอวลด้วยความอบอุ่นของครอบครัว ห้องสีขาวสะอาดตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีอ่อน
ด้านหนึ่งเป็นกระจกบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นสวนดอกไม้ที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้สำหรับผู้ป่วยและญาติพักผ่อน เสียงนกร้องเบาๆ แทรกเข้ามาพร้อมกับสายลมบางเบาที่ลอดผ่านเครื่องปรับอากาศอัตโนมัติ ทุกอย่างช่างดูเงียบสงัด ราวกับโลกภายนอกหย
