ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
โต๊ะริมหน้าต่างบานใหญ่เปิดรับแสงธรรมชาติ พลอยไพลินนั่งข้างเธียรทรรศน์อย่างใกล้ชิด ส่วนพงศวัตนั่งหัวโต๊ะ แต่สายตาของเขากลับเหลือบมาที่ภีมพิมลซึ่งนั่งข้างน้องธรณ์เป็นระยะ
“คุณแบมทำงานอะไรเหรอครับ” พงศวัตถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงแววบางอย่างที่ฟังไม่ออก
“เมื่อก่อนเป็นผู้ช่วยเชฟในเรือสำราญที่ฮ่องกงค่ะ แต่ตอนนี้...ไม่ได้ทำอะไรค่ะ คอยดูแลน้องธรณ์อย่างเดียว” เธอตอบยิ้มๆ
“อ๋อครับ มิน่าล่ะ...” เขายิ้มเล็กน้อยแต่แววตาคมไม่คลายลง ประโยคสุดท้ายที่พูดค้างไว้ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างไรชอบกล
เธียรทรรศน์เหลือบมองเพื่อน แล้วตักอาหารใส่จานของพลอยไพลินอย่างเอาใจ
“พลอยลองชิมนี่สิ อร่อยนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่เธียร” พลอยไพลินยิ้มหวานราวกับอยากให้คนทั้งร้านเห็นว่าเขาเอาใจเธอดีขนาดนั้น
ภีมพิมลเม้มปากแน่นอีกครั้ง พยายามหันไปสนใจน้องธรณ์ที่กำลังเล่นช้อนส้อมแทนการฟังบทสนทนาที่โต๊ะ
พงศวัตส
