น้องธรณ์นอนตะแคงอยู่บนเตียงของเขา แก้มของลูกแดงจัดเพราะพิษไข้ ดวงหน้าเล็กนั่นขยับหายใจสม่ำเสมอแต่แผ่ว ภีมพิมลนั่งอยู่ข้างเตียงในท่ากึ่งเอนศีรษะกับพนักเก้าอี้ มือเรียวข้างหนึ่งวางอยู่บนผ้าห่มเหมือนเฝ้าลูกชายไม่ห่างแม้เพียงเสี้ยววินาที
ใจเขาเจ็บวาบขึ้นมาในทันที...
“ทำไมไม่โทรบอก”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาทำลายความเงียบในห้อง
ภีมพิมลสะดุ้งเล็กน้อย ลืมตาขึ้นช้าๆ แววตายังมีความงัวเงียปนระวัง
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
“ฉันถามว่าทำไมไม่โทรบอก ลูกป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว”
“ก็ตั้งแต่กลับถึงบ้านแกก็บ่นว่าปวดหัวค่ะ คิดว่าอาจเป็นเพราะเพิ่งฉีดวัคซีนมา แล้วแบมก็กลัวว่าคุณหมอจะยุ่งอยู่…ก็เลยไม่อยากกวนค่ะ”
คำตอบนั้นเหมือนมีแส้ฟาดมากลางอกเขา ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียง
“ยุ่งแค่ไหน ฉันก็ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูก”
“คือฉัน...ไม่แน่ใจว่าคุณหมอยังอยู่กับคุณพลอยรึเปล่า ฉันลองวัดอุณหภูมิเ
