“ฉันไม่เคยซกมกขนาดนี้มาก่อนนะ ฟันไม่แปลงแล้วมากินข้าว” ใบข้าวบ่นอย่างเขินๆ ยอมรับว่าวันนี้เธอซกมกจริง เธอไม่เคยปล่อยตัวต่อหน้าผู้ชายคนไหนเหมือนเขา เพราะไม่คิดอะไรกับเขา เธอก็เลยไม่สนใจว่าตนเองต้องดูดีต่อหน้าเขา
“กินไปเถอะ ผมไม่ใช่ผู้ชายคนคุณ ผมมันแค่เพื่อนร่วมบ้าน ไม่ต้องคีบลุคส์อะไรทั้งนั้น” พีรกรเอ่ยออกมาอย่างสบายๆ เขาก็ไม่ต้องเก๊กหล่อ เธอก็ไม่ต้องเก๊กสวย มันก็มีความสุขดีอีกแบบ ไม่ต้องปั้นแต่งให้เป็นคนที่ดูดีให้อีกฝ่ายประทับใจ เขาไม่เคยรู้เลยว่าความสุขมาในรูปแบบนี้ได้เหมือนกัน
“ก็ดี ถ้าเราจะเป็นเพื่อนได้จริงๆ” ใบข้าวรู้สึกโล่งอกที่อย่างน้อยก็เจอคนที่เข้าใจตนเอง และก็พร้อมที่จะอยู่ร่วมกันในแบบฉบับที่เธอต้องการ
“แล้วชีวิตคู่ของเขามันจะเป็นแบบไหนนะ ผมจินตนาการไม่ออกจริงๆ” ระหว่างที่รับประทานอาหารอยู่ พีรกรก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“มันไม่มีชีวิตคู่มาตั้งแต่ต้นแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องกัง
