แววดาวตรงเข้าไปตบตีชัยวุฒิอย่างบ้าคลั่ง
พาทิศแทบล้มทั้งยืน เขาพูดไม่ออก จนคุณหญิงย่าต้องพูดแทน
“ตอนนี้ตาสว่างแล้วใช่ไหมเจ้าเอก รู้แล้วใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแค่ก้อนกรวด ไม่ใช่เพชรอย่างที่แกเข้าใจมาตลอด”
พาทิศยกมือขึ้นลูบใบหน้า เขาไม่สามารถบรรยายความรู้สึกในตอนนี้ออกมาได้เลย รู้เพียงแต่ว่าหญ้าที่กินเข้าไปมันขมเหลือเกิน
“เอก... อย่าไปเชื่อคำพูดของไอ้เลวนั่นนะ มันไม่จริง เอก...”
แววดาวยังไม่ยอมแพ้ เข้าไปกอดแขนพาทิศ คิดจะบีบน้ำตาให้ชายหนุ่มเห็นใจ แบบที่เคยใช้ประจำ แต่ครั้งนี้พาทิศไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
“ผมเสียใจมากนะแวว ผมจริงใจกับคุณ แต่คุณกับหลอกผม หลอกผมเหมือนผมเป็นควาย”
“เอก... แวว... แววรักคุณนะ”
พาทิศผลักแววดาวออกจากตัว ก่อนจะเอ่ยปากขับไล่อย่างไม่ไว้หน้า
“ออกไปจากที่นี่ซะ แล้วเราสองคนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว”
“เอก คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ แววกำลังท้องอยู่นะคะ ลูกของคุณ”
พาท
