สองอาทิตย์ต่อมา
“แน่ใจนะ ว่าจะไม่ไปกับพี่จริงๆ” กระทิงยังคงเอ่ยถามเว้าวอนภรรยาสาวอยู่แบบนั้น เผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจยอมไปปารีสกับเขาด้วย
ใบหน้าหล่อเหลากำลังออดอ้อนคนตรงหน้าราวกับเด็กสามขวบอ้วนผู้ใหญ่ซื้อขนม
“ไปเถอะค่ะ รินไม่ไปหรอกเดี๋ยวจะรออยู่ที่บ้าน ถึงแล้วก็อย่าลืมโทรบอกด้วยนะคะ”
“ครับผม พี่ไปล่ะ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ แล้วพี่จะรีบกลับมาหาเลย”
“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”
หลังจากที่ส่งผู้เป็นสามีขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้วดารินก็นั่งรถกลับไปที่บ้านของเธอทันที
ดารินได้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของกระทิงซึ่งเป็นเรือนหอของทั้งสองคนที่ครามได้จัดการเอาไว้ให้ล่วงหน้า แต่เธอก็ยังแวะเวียนไปหาพ่อกับแม่ของเธออยู่เป็นประจำหลังจากเลิกงาน
และวันนี้ก็เช่นกันที่เธอจะไปค้างอยู่ที่บ้านของพ่อแม่เธอ ในขณะที่กระทิงไปสัมมนางานที่ปารีสหลายวัน เธอไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวและก็รู้สึกไม่ปลอดภัย ถึงแม้จะมีการ์ดของกระทิง
