ร่างของแยมถูกกระชากอย่างแรงจากฝีมือของเอ็ม จนหงายหลังลงไปก้นจำเบ้าอยู่กับพื้น
“โอ้ยย อะไรเนี่ย อีผีบ้า” เธอโวยวายเสียงดัง ร่างกายก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้น
“เจ็บมั้ยล่ะ” เอ็มเอ่ยถามขึ้น ตรงที่เธอยืนอยู่มันมืดพอสมควรจนมองไม่เห็นหน้ากัน
“เจ็บสิถามได้”
“ฮึ..” เอ็มเค้นหัวเราะในลำคอ
“หัวเราะบ้าบออะไรของแก จู่ๆ ก็มาผลักฉันล้มแล้วก็มายืนหัวเราะเนี่ยนะ แกยังมีสติดีอยู่หรือเปล่า” แยมโวยวาย จะลุกขึ้นก็ลุกไม่ได้เพราะปวดก้นมาก
“สติฉันยังอยู่ครบ ป้านั่นแหละยังสติดีอยู่ไหม ทำคนอื่นเจ็บได้พอเจอกับตัวเองบ้างกลับรับไม่ได้ ป้าเป็นไรมากป่ะ”
“ฮึ้ยย แกเรียกใครว่าป้านังบ้า!”
“ยืนกันอยู่สองคน ฉันคงคุยอยู่กับผีมั้ง”
“อีบ้า! อะ โอ้ยยย!!” แยมร้องเสียงหลงเมื่อเอ็มใช้เท้าเหยียบที่ฝ่ามือของเธออย่างแรง พร้อมกับลงน้ำหนักบดขยี้ไปตรงจุดนั้นอย่างเน้นๆ “โอ้ยย ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
“มือของเธอนี่มันดีนะชอบไปทำร้ายคนอื
