สามชั่วโมงต่อมา…
“เชิญครับ” เสียงบอดีการ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องเอ่ยบอกสามคนที่นั่งกันอยู่ ลลิน โจชัว และเนวัตรที่ได้ยินแบบนั้นจึงพากันเดินตรงเข้าไปยังบริเวณด้านใน แต่ก็ต้องชะงักไป
“ทางทีมแพทย์อนุญาตให้เข้ามาดูได้แค่ตรงนี้ครับ เนื่องจากการชันสูตรยังไม่เสร็จสิ้นดี” เสียงเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่แจ้งบอกกับสามคนที่เดินตรงเข้ามา โดยลลินที่ได้ยินก็ไม่คิดสนใจอะไรทั้งนั้น ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังร่างของพ่อตัวเองที่นอนไร้วิญญาณอยู่ผ่านกระจกใสด้วยหัวใจที่ร้าวรานแตกสลาย
“ฮือออ!…” หญิงสาวร้องไห้ตัวสั่นด้วยความรู้สึกบีบแน่นที่หัวใจ น้ำตาสีใสไหลออกมาไม่หยุดกับความสูญเสียครั้งใหญ่ในตอนนี้
“…ฮึก พ่อคะ ทำไม…ฮึก ทำไมทิ้งลินไปแบบนี้ ไม่จริงใช่ไหม…” ริมฝีปากสีหวานพึมพำพลางยกมือขึ้นแตะเข้าที่กระจกที่กั้นไว้อยู่ตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่มี ซึ่งภาพตรงหน้าเป็นการย้ำเตือนให้คนตัวเล็กได้รู้ว่า เธอไม่ได้ฝันไป ม
