“ผมอยากแต่งงานกับน้องครับ อยากแต่ง…ให้เร็วที่สุด” สิ้นเสียงความต้องการของชายหนุ่ม ยุวดีกับพิเชษฐ์ก็ต่างนิ่งมองหน้ากัน ก่อนจะเป็นหัวหน้าพรรคเมืองใหญ่ที่เป็นคนเอ่ย
“ในส่วนของเรื่องนั้น ให้น้องเป็นคนตัดสินใจแล้วกัน” ชายวัยกลางคนบอกอย่างไม่ต้องการที่จะตัดสินใจแทนลูกสาวตัวเองอีกแล้ว แล้วก็พร้อมที่จะเคารพทุกการตัดสินใจของคนตัวเล็ก ลลินที่ได้ยินแบบนั้นก็นั่งนิ่งรับรู้ได้ถึงทุกสายตาของคนภายในห้องที่จ้องมองมายังตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกลำบากใจอยู่ไม่น้อยที่จะต้องพูดมันออกมา ปนัดดาที่เห็นจึงยิ้มเอ่ยเชิญชวนทุกคน
“ถ้างั้นพวกเราออกไปก่อนดีไหมคะ ปล่อยให้เด็ก ๆ เปิดใจพูดคุยกัน” เรียวปากสวยได้รูปขยับบอก ทำให้ทุกคนที่ได้ยินต่างพยักหน้ารับรู้พากันเดินออกไป ซึ่งทันทีที่อยู่กันเพียงลำพัง โจชัวก็ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่แต่หันตัวกลับมองหน้าร่างบางที่นั่งอยู่
“แต่งงานกับพี่นะ” เจ้าของใบหน้าหล่อบอกด้วยโทนเสียงอุ่น
