“คะ…คุณพ่อ…” เสียงหวานพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกแทบพูดไม่ออกกับภาพที่เห็น ก่อนจะได้สติรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดคนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สามารถที่จะกลั้นไว้ได้
“…ฮือออ! คุณพ่อ คุณพ่อจริง ๆ ใช่ไหมคะ ฮึก ลินไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” คนตัวเล็กถามเสียงสั่นด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ มือบางสวมกอดร่างพ่อตัวเองแน่นราวกับกลัวว่าอีกคนจะไปจากตัวเองอีกครั้ง โดยมีสายตาโจชัวที่ยืนมองท่าทีของเมียตัวเล็กด้วยความรู้สึกเข้าใจและดีใจที่ตัดสินใจบอกความจริงให้ลลินได้รู้
“ฮึก…” แน่นอนว่าหญิงสาวที่เหมือนได้รับของขวัญชีวิตชิ้นใหญ่กลับมาก็เอาแต่ร้องไห้กอดชายวัยกลางคนไม่หยุด
“หยุดร้องได้แล้ว” พิเชษฐ์บอกพลางยกมือขึ้นลูบเข้าที่หัวเล็กอย่างเบามือ เจ้าของใบหน้าใสที่ได้ยินเสียงทุ้มอบอุ่นคุ้นเคยบอกก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ด้วยความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา ความรู้สึกอึ้งไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ดีใจจนแทบบ้า
“ฮืออ…พ
