เช้าวันต่อมา…
“อื้อ…” เสียงร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยสภาพดวงตาที่ยังคงบวมเป่งจากการร้องไห้ และใบหน้าที่อิดโรยอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเมื่อได้สติ ดวงตากลมโตก็กวาดตามองยังบริเวณด้านข้างที่ไร้เงาของร่างหนาอย่างที่ควรจะเป็นทันที เพียงแค่นั้น อยู่ ๆ คนตัวเล็กที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งก็สะอื้นร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกอ่อนไหวบอกไม่ถูก แต่แล้วในตอนนั้นเอง
“ลลินดา” เสียงทุ้มของชายที่เดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยเรียกเมียตัวเล็กที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงพร้อมกับไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาด้วยความรวดเร็ว ลลินที่เห็นแบบนั้นก็รีบโผเข้ากอดเอวหนาในทันที ทำเอาโจชัวที่เดินเข้าไปแสดงสีหน้างุนงงออกมาอยู่ไม่น้อยกับภาพที่เห็น ทว่าก็ไม่รอช้าที่จะยกมือขึ้นลูบเข้าที่หัวเล็กด้วยความเบามือ
“อย่าไปไหนนะคะ ฮึก…อย่าไปจากลินอีกคน…” เรียวปากสีหวานเอ่ยบอกเสียงสั่นด้วยความนึกกลัวการสูญเสียจากการจ
