ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนักของคนตัวสูงเดินนำออกจากเพนต์เฮาส์ราคาแพงไปด้วยสีหน้าราบเรียบ โดยมีร่างเล็กของคนที่เดินตามลอบมองยังแผ่นหลังกว้างของคนที่ไม่ได้เจอกันนานแววตามีความรู้สึกประหม่าบอกไม่ถูกอยู่ไม่น้อย กระทั่งเสียงลิฟต์หรูเปิดออก ซึ่งโจชัวก็สาวเท้าเดินนำเข้าไปยืนพร้อมกับจ้องมองยังใบหน้าเรียวใสที่ยังคงดูน่ารักชวนมองเหมือนเคยนิ่ง ลลินที่เห็นแบบนั้น จึงจำต้องค่อย ๆ เดินเข้าไปยืนด้วยใบหน้าที่พยายามไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา กระทั่ง…
“ที่มันพูดเมื่อกี้…หมายความว่ายังไง” ริมฝีปากหนาขยับถามคำถามที่เต็มอยู่ภายในหัวของตัวเอง เขารู้สึกบอกไม่ถูกที่ได้เจอกับร่างเล็กอย่างไม่คิดมาก่อนในวันนี้ แต่สิ่งที่ทำเอาเขาแทบพูดไม่ออก ก็คือการที่อีกคนอยู่ในห้องของเพื่อนสนิทเขา แถมยังใส่ชุดลำลองของเพื่อนเขาแบบนี้อีก รวมถึงประโยคที่เพื่อนเขาบอกว่า…เธอเป็นคู่หมั้น
“…” ลลินก็เงียบไม่ตอบ
“ฉันถาม” เจ้าของใบหน้าหล่อหันถ
