โดยทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะอาหารหรู ทั้งสองก็นั่งสั่งอาหารกันไป พร้อมกับลลินที่รับรู้ได้ถึงสายตาคมของร่างสูงที่นั่งคุยงานอยู่โต๊ะไม่ไกลไปจากที่เธอกับเจเลอร์นั่งกันอยู่
“เอาอะไรอีกไหม” เสียงเจเลอร์เอ่ยถามร่างเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ไม่ค่ะ” ลลินจึงยกยิ้มตอบกลับ ทำให้พนักงานชายที่รับออร์เดอร์ก้มหน้ารับรู้สาวเท้าเดินออกไปด้วยท่าทีสุภาพ ซึ่งทันทีที่หลงเหลือกันเพียงสองคน เจ้าของใบหน้าเรียวใสก็เงยหน้าจ้องมองยังรุ่นพี่ตัวสูงที่นั่งอยู่นิ่ง เจเลอร์ที่รับรู้ได้ถึงสายตาของร่างบางที่จ้องมองมาที่ตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“มองหน้าฉันทำไม”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” ลลินยิ้มบาง ๆ ตอบกลับพลางผละสายตาหันไปมองทางอื่นด้วยท่าทีปกติ เจเลอร์ที่เห็นก็นิ่งไปชั่วขณะอย่างไม่รู้จะชวนอีกคนพูดคุยอะไร ในช่วงเวลาสองวันที่อยู่ด้วยกันมา มันเกิดความเงียบแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง เหมือนกับว่าหลายอย่าง…มันไม่ได้เหมือนเดิมเหมือน
