วันต่อมา…
@มูลนิธิ
“ยัยหนู…” เสียงหญิงสูงวัยเอ่ยเรียกร่างเล็กที่กำลังเดินเข้ามาหาด้วยโทนเสียงเต็มไปด้วยความดีใจ ลลินที่เห็นแบบนั้นก็ยกยิ้มหวานนั่งพูดคุยไปกับหญิงสูงวัยที่ตัวเองสนิทด้วยอย่างเป็นกันเองพลางมองยังบริเวณรอบ ๆ ตึกของมูลนิธิเพื่อคนยากไร้ที่พ่อตัวเองเป็นประธาน ซึ่งก็มีเวทีบางอย่างที่กำลังถูกจัดตั้ง
“พี่กนกคะ”
“คะ? คุณลลิน” กนกวรรณขานรับร่างบางที่เอ่ยเรียกตัวเอง
“เวทีนั้น คืออะไรเหรอคะ”
“อ๋อ พอดีคุณพิเชษฐ์ให้จัดเตรียมไว้สำหรับขึ้นปราศรัยในเขตนี้น่ะค่ะ เหมือนจะเป็นการปราศรัยสุดท้ายก่อนเลือกตั้ง” ทันทีที่คนดูแลมูลนิธิเอ่ยบอก เจ้าของใบหน้าเรียวใสก็พยักหน้ารับรู้และเข้าใจถึงสิ่งที่คนเป็นพ่อของตัวเองต้องทำ
“ว่าแต่คุณลลินทานอะไรมาหรือยังคะ ทานไอศกรีมไหม” กนกวรรณถามพลางผายมือไปยังถังไอศกรีมที่เหมือนถูกเหมามา
“หือ? ไอศกรีมเหรอคะ คุณพ่อให้งบมาเหรอคะ” คนตัวเล็กถามด้วยความสงสัย และค
