เมียตีตราท่านประธาน

บทที่1 นอกใจ

‘แก้ว แต่งงานกับพี่นะครับ พี่สัญญาว่าพี่จะรักและทะนุถนอมแก้วของพี่ให้ดีที่สุด’

‘พี่แดน ไม่ต้องขอ แก้วก็ยินดีจะแต่งงานกับพี่แดนอยู่ดีค่ะ’

‘พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้แก้วต้องเสียใจ พี่รักแก้วนะ’

‘แก้วก็รักพี่แดนค่ะ’

นี่คือคำขอแต่งงานจากผู้ชายที่เธอรักมาตลอดห้าปี ตลอดเวลาที่คบหาดูใจกัน เขาไม่เคยทำให้แฟนสาวคนนี้ต้องเสียใจหรือผิดหวัง มีแต่ทำให้เธอมีความสุขอิ่มเอมหัวใจ จนเธอแน่ใจว่าเขาคือว่าที่คู่ชีวิตในอนาคตของตัวเอง

แก้วหอม สกุลเรวัติ ลูกสาวคนสุดท้องของบิดามาริค หญิงสาวอ่อนโยนและใสซื่อต่อความรัก เธอถูกเลี้ยงมาโดยทะนุถนอมจากพ่อแม่และเป็นน้องสาวเป็นที่รักของพวกพี่ชาย เธอจำได้แม่นยำว่าวันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับแฟนหนุ่มที่เพิ่งขอแต่งงานได้เมื่อวานนี้

เป็นวันเกิดของแดน ดนิภัค แฟนสุดที่รักของเธอ...

แก้วหอมต้องการเซอร์ไพรส์ดนิภัค โดยไม่ได้โทรบอกหรือส่งข้อความทิ้งท้ายเหมือนเคยทำแต่ก่อนทุกครั้งไป เธอซื้อเค้กวันเกิดขึ้นมาตรงคอนโดมิเนียมของแฟนหนุ่ม ถึงแม้จะเอะใจว่ามีรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งที่คุ้นเคยวางไว้หน้าห้องของดนิภัคก็ตาม แต่เธอปล่อยผ่านไปไม่สนใจ

มือเล็กหยิบเอาคีย์การ์ดที่แฟนเคยให้ไว้ก่อนจะแตะคีย์การ์ดห้องเปิดออกเพื่อต้องการเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่ม แก้วหอมสงสัยว่าตอนเย็นแบบนี้ ดนิภัคคงเข้าห้องนอนทำธุระส่วนตัวสักอย่าง

แต่แล้วเสียงบางอย่างดังเล็ดลอดขึ้นจากห้องนอนของเขา ไม่ใช่แค่เสียงเดียว แต่มีเสียงอีกคนซึ่งเป็นเสียงผู้หญิง

‘พี่แดนพาเพื่อนมาด้วยเหรอ ทำไมไม่เห็นบอกแก้วเลย’

แก้วหอมตัดสินใจเปิดประตูห้องนอนเพื่อเซอร์ไพรส์แฟน ทว่าแฟนหนุ่มเซอร์ไพรส์เธอหนักกว่านั้น

“แก้ว!”

“พี่แดน!”

ภาพตรงหน้าทำเอาลูกผู้หญิงช็อคหนักคือภาพตรงหน้า ร่างเปลือยเปล่าสองชายหญิงกำลังมีอะไรกันร้อนแรงและผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่คนอื่นไกลแค่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทของเธอ

“เนตรดาว ทำไม...”

กล่องเค้กที่แก้วหอมประคับประคองถือตลอดเวลากลับถูกร่วงลงลงพื้น ก็เปรียบเสมือนความรักของเธอกับเขา ถึงแม้ว่าเธอจะประคับประคองเดินหน้าต่อไปได้นานแค่ไหนก็ไปต่อกันได้ไม่รอดอยู่ดี

สุดท้ายแก้วหอมก็รู้ความจริงว่าธาตุแท้ของผู้ชายตรงหน้าเจ้าชู้ นอกใจแฟนสาวตัวเองต่อหน้าต่อตา เธอไม่น่าหลงหน้ามืดตามัวหลงรักผู้ชายเลวคนนี้เลย

“แก้ว ออกไปรอข้างนอกก่อนได้มั้ย เดี๋ยวพี่ตามออกไป”

ดนิภัคผลักเนตรดาวออกจากตัวก่อนจะรีบคว้านหาผ้ามาคลุมตัว ทว่าถูกแก้วหอมปากล่องเค้กที่ตกพื้นใส่เต็มแรง

“เลว! นี่น่ะเหรอคือคนที่บอกว่ารักกัน พอกันที แก้วจะไม่เชื่อคำพูดของพี่แดนอีกต่อไป”

แก้วหอมผลักไสแฟนหนุ่มนอกใจเธอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเพื่อนสนิทที่เธอไว้วางใจทั้งสอง แต่พวกเขากลับทรยศความรักของเธอจนหมดสิ้น

“แก้ว มันไม่ใช่อย่างนั้น”

“พี่แดนก็บอกยัยแก้วไปสิค่ะว่าเราสองคนเป็นผัวเมียกัน พี่แดนได้ดาวแล้วจะมาทิ้งดาวไม่ได้นะคะ แก้วจ๋า พี่แดนเขาบอกรักดาว ดาวเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง จริงมั้ยคะพี่แดน”

เนตรดาวเข้ามากอดแขนแกร่งออดอ้อน แสร้งแกล้งทำเป็นรู้สึกผิดต่อคนขึ้นชื่อว่าเพื่อนรัก

“ไปเสวยสุขกันให้พอ เพราะแก้วจะไม่ยุ่งอะไรเกี่ยวกับพี่แดนอีก เราเลิกกัน มันจะไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น!”

แก้วหอมทั้งโกรธทั้งเสียใจ น้ำตาไหลอาบแก้มรินออกมาไม่รู้ตัว มือเรียวเล็กถอดแหวนเพชรจากแฟนหนุ่มสุดเลวแล้วปาใส่หน้าดนิภัค ก่อนหมุนตัววิ่งออกจากที่นี่ ออกจากคนที่นอกใจ ทรยศความรักที่เธอมีให้ต่อเขา

“ฮึก ฮื่อๆ ฮึก”

ร่างเล็กวิ่งออกจากคอนโดของดนิภัคได้สักพักปลดปล่อยหยาดน้ำตาความเสียใจ บาดแผลเกิดขึ้นปวดรวดร้าวในใจ เสมือนโชคชะตาเป็นใจให้คนเจ็บปวดอย่างเธอ ฝนโหมกระหน่ำตกลงมาชำระล้างความเจ็บปวดออกจากใจให้หมดสิ้น

ท่ามกลางสายฝนตกกระหน่ำ มีร่างเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น ปล่อยโฮ เธอสับสนกับเรื่องร้ายที่กระทบกระเทือนต่อจิตใจบอบบาง เธอเคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงโชคดีมากที่ได้เจอผู้ชายแสนดี รักเดียวใจเดียว ไม่นอกใจเธอไปมีผู้หญิงคนอื่นตลอดคบหาดูใจกันมาห้าปี สุดท้ายก็เป็นเพียงเปลือกภายนอกที่เขาสร้างมาให้เห็นเท่านั้น ความจริงคือเลว เจ้าชู้ ไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่น

“ฮื่อๆ พี่แดน ทำไมทำกับแก้วแบบนี้”

แก้วหอมร้องไห้ไปสักพักก็รู้สึกเหมือนมีใครกางร่มให้ หญิงสาวอดแปลกใจไม่ได้ว่าเป็นใคร หรือว่าจะเป็นแฟนนอกใจเธอตามมาขอคืนดี เธอเงยหน้ามองเจ้าของร่มคันนั้น

ภาพเลือนรางมองไม่ชัดเจน ผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้ม ก่อนจะหมดสติได้ยินเสียงทุ้มนุ่มอันแผ่วเบาจากผู้ชายคนนั้น

“อย่าร้องไห้เลยนะครับ”

ท่านประธานอคิราห์เห็นว่าลูกสาวเพื่อนพ่อออกมานั่งร้องไห้คนเดียวท่ามกลางสายฝนตกกระหน่ำ ท่านประธานหนุ่มช้อนรับประคองอุ้มร่างเล็กหมดสติด้วยรอยคราบน้ำตาผสมกับน้ำฝนชำระล้างบาดแผลในใจของเธอ

เขารู้จักเธอ แต่เธอคงไม่อยากทำความรู้จักกับเขา แต่เธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ซึ่งคนคนนั้นไม่ใช่เขา

แก้วหอมคือผู้หญิงรักครั้งเดียวของเขาที่เจอหน้ากันเมื่อสองปีก่อน...

สองปีที่แล้ว

อคิราห์ บวรเกียรติกัมปนาท หรือที่ทุกคนในครอบครัวรู้จักกันว่าอิฐ หนุ่มดีกรีต่างประเทศเพิ่งกลับมาจากเมืองไทยตามคำสั่งของบิดา ชายหนุ่มกลับมาเพื่อรับตำแหน่งเจ้าของบริหารสูงสุดของบริษัทส่งออกผ้าไหมชั้นนำอับดับต้นๆ ของประเทศไทย เพราะตระกูลเชื้อชาติเป็นคนผู้ดีเก่าแก่ตั้งแต่สมัยนั้น

เขาจึงกลายมาเป็นท่านประธานหนุ่มโสดสุดฮอต อายุย่างที่จะเข้าเลขสามอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า สาวๆ ทุกคนต่างอยากหมายปองเป็นว่าที่ภรรยาท่านประธาน แต่ถึงกระนั้นเขาเคยถูกคู่ผู้ใหญ่จับดูตัว และเคยมีคู่หมายสาวเอาไว้ที่เมืองนอก

ทว่าฝ่ายผู้หญิงเรียนอยู่นั่นที่ไม่เคยรู้จักกันกลับถอนตัว ถอนหมั้น ไม่อยากถูกผู้ใหญ่จับคู่แต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้า

ด้วยเหตุนี้ อคิราห์จึงไม่เคยมีแฟน เพราะใช้เวลาส่วนมากทุ่มเทกับงานธุรกิจส่งออกผ้าไหมจนเป็นที่ร่ำรวย ซึ่งเป็นบริษัทเกี่ยวกับตระกูลเขาโดยตรง และงานเลี้ยงรวมตัวของเหล่าสังคมคนรวยไฮโซ

เขาถูกบิดาบีบบังคับมาให้ได้ เพราะท่านต้องการให้รู้จักเพื่อนธุรกิจอีกคนที่มีลูกสาวคนสุดท้องสวยงดงาม อ่อนหวาน เรียบร้อย ผู้ชายหลายคนต่างหมายปองอยากมาเป็นว่าที่ลูกเขยบ้านสกุลเรวัติ แต่น่าเสียดายที่เธอมีคนรักแล้ว

เกรียงไกรหรือเกียร์ เพื่อนสนิทของมาริคสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันและร่วมทำธุรกิจเครือข่ายเดียวกัน บิดาของอคิราห์แนะนำมาริค สกุลเรวัติและแก้วหอม ลูกสาวน้องนุชคนสุดท้อง ทำหน้าเหมือนโดนพ่อตัวเองบังคับมาร่วมงานเลี้ยงค่ำคืนนี้ด้วยเช่นกัน

เพียงครั้งแรกพบสบตากัน หัวใจของอคิราห์เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าอ่อนหวานแต่งเติมเล็กน้อยและดวงตาคู่กลมโตสวยและกลิ่นกายหอมเหมือนดอกไม้ ดอกแก้วสมชื่อแก้วหอม อคิราห์เพิ่งรู้จักคำว่ารักแรกพบ เมื่อได้เจอผู้หญิงตรงหน้า แต่เธอบอกว่าตัวเองมีแฟนแล้ว หัวใจก็พบกับคำว่าเจ็บปวดที่เจอเธอช้าเกินไป

แก้วหอมขอตัวจากบิดาตัวเองออกจากงานเลี้ยงน่าอึดอัดใจ หญิงสาวออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกงานคนเดียว ทว่ามีใครบางคนชอบเดินตามเธอตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก

‘น้องแก้ว รู้สึกอึดอัดมากเลยเหรอครับที่มีพี่อยู่ร่วมโต๊ะด้วย?’

อคิราห์ละสายตาจากผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่ได้ เสมือนหัวใจตัวเองเรียกร้องให้พาไป แก้วหอมชักสีหน้าใส่กับคนที่เสียมารยาทกับเธอ

‘คุณอคิราห์ คุณไม่ควรเรียกชื่อฉันแบบนั้นอย่างสนิทสนมกันนะคะ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก และฉันไม่ชอบให้คุณมาเรียกฉันว่าน้องแก้ว ฉันไม่ชอบ!’

คนเดียวในใจที่เรียกเธอว่าน้องแก้วได้คือพี่แดน ดนิภัค แฟนหนุ่มของเธอเพียงเท่านั้น

‘พี่ขอโทษ พี่อยากทำความรู้จักกับน้องแก้วให้มากกว่านี้ อีกอย่างพี่อายุมากกว่าน้องแก้ว พี่ขอเรียกว่าพี่ เรียกน้องแก้วได้หรือเปล่าล่ะครับ’

‘ไม่! และฉันก็หวังว่าเราสองคนคงได้เจอกันครั้งนี้ครั้งเดียว เพราะฉันมีแฟนอยู่แล้วและอีกไม่นานฉันก็จะได้แต่งงานกับคนที่ฉันรัก ขอตัวก่อนนะคะ พอดีฉันโทรบอกให้พี่แดนมารับฉันที่หน้างาน หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอหน้ากันอีก คุณอคิราห์’

แก้วหอมเอ่ยเสียงเรียบนิ่งแก่ลูกชายเพื่อนพ่อ เธอพยายามเดินหลีกเลี่ยงเขา แต่รองเท้าส้นสูงไม่เป็นใจให้แก่เธอ

‘ว้าย!’

‘น้องแก้ว’