เสียงที่อยากได้ยินมากว่าครึ่งปีดังขึ้น นางไม่คิดว่าเขาจะทำศึกได้รวดเร็วปานนี้ แต่ภายในใจก็ยินดียิ่งนักที่เขากลับมา
จิวฮวาวิ่งออกมาหาอวิ๋นหยางและสวมกอดเขาทันทีด้วยความคิดถึง ตั้งแต่เขาจากไปรบจวบจนคลอดลูกนางไม่มีวันใดไม่คิดถึงเขาเลย ดวงตาของนางเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจ
ฟอด!!!
“ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด” เขาพูดออกมาข้างใบหูเล็กด้วยเสียงแหบเครือของคนรัก ทำให้นางรับรู้ได้ว่าเขาเองก็ไม่ต่างจากนางเช่นเดียวกัน
ทั้งสองกอดกันอยู่ชั่วอึดใจก่อนที่บุรุษหนุ่มจะผละออกแล้วถามหาบุตรชาย
“ลูกข้าเล่า”
“เขาเพิ่งกินนมหลับไปแล้วเจ้าค่ะ ท่านโหวอยากพบเขาหรือไม่”
“ย่อมต้องอยากสิ เจ้าตั้งชื่อให้เขาหรือยัง”
“ฝ่าบาทตั้งให้แล้วเจ้าค่ะ ชื่อว่าอวิ๋นหลี่ว์” น้ำเสียงสดใสเอ่ยบอกกับคนที่เป็นบิดาทำให้เขาขุ่นใจไม่ลง แม้ว่าชื่อสมควรเป็นเขาที่เป็นผู้ตั้ง แต่ทว่ามีชื่อของเขาอยู่ด้วย แม้จะต่อท้ายด้วยชื่อสหายก็ตาม
