ข่าวเรื่องนางเฉียนหลินใส่ความฮูหยินนิ่งอันโหวกระจายไปจนทั่วเมืองหลวง ทำให้ชาวบ้านร้างตลาดต่างขว้างปาสิ่งของใส่เกวียนนักโทษแห่รอบเมือง ก่อนจะโดนเนรเทศออกจากเมืองหลวงไปชายแดนใช้แรงงาน เฉียนหลินไม่คิดว่าตัวเองแค่อยากได้เงินประทังชีวิตจุดจบจะเป็นเช่นนี้
“ท่านแม่...ท่านแม่...ท่านแม่” หลัวหานเฟิงไม่รู้เรื่องที่มารดาไปสร้างความวุ่นวายหน้าจวนพี่ใหญ่ เพียงแต่รับรู้ว่านางปล่อยข่าว แล้วได้ยินว่าไปล่วงเกินผู้สูงศักดิ์เข้าทำให้ต้องโทษร้ายแรงจึงต้องโดนเนรเทศไปเช่นนี้
“หานเฟิงเจ้าอยู่ทางนี้ดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ใครรังแก เจ้าเป็นสกุลหลัว อย่างไรพี่ใหญ่เจ้าย่อมไม่ทอดทิ้ง” เสียงสั่นเครือของเฉียนหลินกล่าวร่ำลาลูกชายของตนเอง เพราะความโลภของตัวเองแท้ ๆ ที่ทำให้ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
“ท่านแม่...ข้าอยู่ไม่ได้หากไม่มีท่าน”
“ต้องอยู่ให้ได้ อย่างไรก็ต้องอยู่” นางจะทำให้ลูกชายมาเดือดร้อนเพราะนางไม่ได้ นางต้
