“ท่านพ่อ...ท่านแม่...ข้าจะทำเช่นไรดี ลูกกับเมียของข้ากำลังจะตาย” จากคำวินิจฉัยของหมอหลวงนั้นแทบไม่มีโอกาสรอดเลย เขาควรทำเช่นไรดี เขาไม่อยากเห็นนางตาย เขาอยากอยู่กับนาง เขารักนาง
เสียงสะอื้นที่ดังออกมา สร้างความสะเทือนใจให้กับแม่นมจี้ฉงนัก ท่านโหวคงกังวลใจเป็นอย่างมากจึงแอบมาร้องไห้เพียงผู้เดียว เป็นเช่นนี้เห็นใจไม่น้อย ตอนแรกก็ร้าย พอสุดท้ายเกิดรักขึ้นมาเอาตอนที่กำลังจะสายไปเสียแล้ว
เมื่อไม่มีใครแล้ว จื่อฝูรีบเข้าไปกระซิบกับนายหญิง
“เอาเช่นไรต่อดีเจ้าคะ”
“ทำตามแผนเดิม ต่อให้ท่านโหวร้องไห้คร่ำครวญคุกเข่าลงตรงหน้า ข้าก็ไม่ยินยอมแล้ว ตอนนี้เขาควรได้รับบทเรียนเสียบ้าง” เมื่อก่อนร้ายอย่างไรนางจดจำไว้ในใจ ยามนี้เขาควรจะเสียใจยามที่ต้องสูญเสียบ้าง
“น่าสงสารท่านโหว” จื่อฝูเริ่มใจอ่อนขึ้นมาเมื่อเห็นท่านโหวรักนายของตนเข้า
“เจ้าสงสารคนที่ทำให้เจ้ากับข้าต้องอดข้าวอดน้ำหรือ”
“แต่ฮูหยินท้อง..
