“กระหม่อมมิได้แค้นนางอยู่ตั้งแต่แรก ฝ่าบาทต่างหากยุยง” หลัวอวิ๋นหยางโบ้ยให้กับสหายรักหากไม่ให้เขาข่มเหงรักแกนาง เขาก็ไม่ทำตัวเป็นคนเย็นชากับนางตั้งแต่แรก
“อ๋อ...นี่ข้าหาเมียให้ยังมาเนรคุณข้าอีกงั้นหรือ?” เจิ้งหลี่รู้แล้วว่าเจ้านี่มันไม่ใช่คนดีอะไร มันก็คือคนชั่วช้าคนหนึ่ง ทำผิดเองโบ้ยให้เขา
“ฝ่าบาทสั่ง”
“ข้าสั่งให้เจ้าไปตายเจ้าไปหรือไม่เล่า”
“ตอนนี้ไม่มีวัน นางจะต้องอยู่กับกระหม่อมเท่านั้น”
กงกงระอาใจกับสองบุรุษนี้นัก เดี๋ยวก็ดีกันเดี๋ยวก็ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ แต่หันไปอีกฟากสตรีที่เป็นสาวใช้ของฮูหยินนิ่งอันโหวก็มายืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าประตูตำหนัก
“มีอันใด” เสียงแหลมกล่าวขึ้น
“นายหญิงของบ่าวเป็นเช่นไรแล้วเจ้าคะ” จื่อฝูห่วงนายตัวเองอย่างสุดซึ้ง นางไม่อยากให้ฮูหยินต้องตาย แต่ฮูหยินก็อยากตายวันละสามเวลา นี่หากไม่อยากฟื้นขึ้นมาจะทำเช่นไรกัน
“ตอนนี้ฮูหยินเจ้ายังมิฟื้นหรอก เจ้ากลับ
