“เช่นนั้นเชิญท่านเข้าไปข้างในเถิดคุณชายหลี่” น้ำเสียงเชื้อเชิญนั้นเจือด้วยความไม่พึงพอใจ แต่โจวเจิ้งหลี่มีหรือจะเกรงใจ ใต้หล้านี้ของเขาจะเดินไปที่ใดก็ได้
แต่เมื่อผ่านบ่าวไพร่เข้าไปในห้องหนังสือที่เป็นเขตต้องห้ามและปลอดคนจะเอ่ยเรื่องที่เป็นความลับได้
“ฝ่าบาทเสด็จมาเช่นนี้อันตรายนะพ่ะย่ะค่ะ”
“องครักษ์เงาติดตามข้ามาเจ้ายังกังวลสิ่งใด”
“ผู้ไม่หวังดีเกลื่อนถนน ฝ่าบาทห้ามเสด็จลำพังอีกนะพ่ะย่ะค่ะ” เขาทั้งห้ามปรามและไม่วางใจว่าฝ่าบาทมาที่จวนเขาด้วยเรื่องอันใดกัน
“ข้าเพียงอยากมาเยี่ยมนาง เพราะรู้สึกผิดที่ทำให้นางต้องบาดเจ็บและลำบากายยามอยู่ในเรือนเจ้า”
โจงเจิ้งหลี่พูดอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมหมายจะเข้าหาคนที่ตัวเองคำนึงถึง
“ใครบังอาจทูลเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้”
“เจ้าคิดว่าข้ากินหญ้าหรือ...เพราะข้าแนะนำเจ้าผิด ๆ จึงทำให้นางต้องลำบาก มิเช่นนั้นคงมิต้องไปเดินอยู่ในป่าให้คน ‘เลว’ ทำร้ายเอา
