ยามซื่อ [1] แสงตะวันสาดส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ดวงตาดอกท้อเปิดรับแสงอรุณยามสาย คนอีกร่างนอนด้วยกันกับนางรู้สึกตัวนานแล้วจึงมองนางหลับไม่วางตา ทั้งสอดแขนเข้ารองคอให้นางหนุนต่างหมอน เขาตะแคงข้างลูบผมนางเล่นอย่างเพลิดเพลินจนนางรู้สึกตัว
เหล่าสาวใช้และบ่าวชายไม่กล้ารบกวนการพักผ่อนของผู้เป็นนายจึงทำให้ทั้งคู่หลับนอนกันอย่างยาวนานนัก
“ตื่นแล้วหรือ...ยังเจ็บปวดแผลหรือไม่” น้ำเสียงทุ้มเจือความละมุนกว่าแต่ก่อนเอ่ยถามทำให้ดวงตาคู่งามเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
จิวฉวานางอ่อนเพลียมาก จนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นขึ้นมานอนร่วมเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อขยับให้ห่างจากร่างของชายหนุ่มที่นางรู้สึกว่าอุ่นร้อนผิดปกติ แต่ทว่าอาการเจ็บที่แผลยังร้าวระบมอยู่มากนัก ไม่สามารถขยับได้
อ๊ะ...!
เสียงร้องเพียงในลำคอกับใบหน้าที่แสนเจ็บปวดทำให้เขารู้สึกเสียดแทงที่หัวใจ
“เจ้าอย่าเพิ่งขยับท่านหมอหลวงกำชับว่าแ
