เมื่อท่านโหวอุ้มฮูหยินกลับมาในสภาพไร้สติ นางก็เข้าไปรับใช้ท่านโหวทันที
“ฮูหยินบาดเจ็บมาหรือเจ้าคะท่านโหว”
“ใช่...นางจะพักเรือนข้าจนกว่าจะหายดี ไปเรียกจื่อฝูมาที่นี่” แม่นมจี้ฉงรับคำสั่งแล้วให้คนไปจัดการ
ดวงตาเล็กปรือขึ้นเล็กน้อย เห็นชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจัดการทำโน่นนี่ให้นางก็แปลกใจยิ่งนัก
‘เขาเลอะเลือนแล้วหรือ...ที่นี่จวนโหวไม่ใช่วังหลวงที่อยู่ต่อหน้าฝ่าบาท เหตุใดยังต้องแสดงอีกเล่า’
“ท่านเหนื่อยหรือไม่” เสียงแหบแห้งเอ่ยถามออกมา จนทำให้ดวงตาที่ยามปกติมืดครึ้มราวกับเมฆฝนตั้งเค้าอยู่ตลอดเวลามีประกายสุกใสขึ้น
“เป็นห่วงข้างั้นรึ”
“ไม่ใช่...ข้าห่วงท่านจะเหนื่อยที่ต้องเล่นงิ้ว เลิกแสดงเถอะข้าขี้เกียจดู เกลียดข้าเพียงใดก็ทำเช่นเดิมเถิด เสียใจหรือไม่ที่ข้าไม่ตาย”
ใบหน้าหงิกงอมองนางอย่างไม่พอใจขนาดเจ็บเพียงนี้ยังดื้อดึงไม่พอ ทั้งเก่งกาจเสียดสีนัก
“ดูเจ้าจะอยากตายมาก”
“หากเป็นค
