หลัวอวิ๋นหยางสอดมือเข้าไปช้อนตัวนางหมายจะอุ้มขึ้น หากรั้งอยู่อีกเพียงราตรีเดียวเห็นทีว่าเขาจะสูญเสียนางให้กับฝ่าบาทแล้วแต่เมื่อออกแรงยก นางก็พ่นเลือดออกมาเสียอย่างนั้น
พรวด!!!
แค่ก แค่ก...!!!
จิวฮวาที่โดนคนมือห่างตีนห่างการกระทำหยาบช้ามินุ่มนวลจึงทำให้นางสะเทือนที่แผลและเลือดที่ช้ำภายในก็พ่นออกจากปาก มิใช่ว่านางมิรู้ท่านหมอบอกแล้วว่ากินยาขับเลือดที่บอบช้ำจะอาเจียนออกมาไม่ต้องกังวล และนางก็หมายอยากให้หลัวอวิ๋นหยางรับรู้ว่านางบาดเจ็บสาหัส และยังไม่อยากกลับจวนโหว
“เจ้าเบามือเป็นหรือไม่ หรืออยากให้นางตาย” เสียงคำรามลั่นของผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในวังหลวงกล่าวออกมา เพียงเพราะเขาทำให้นางบาดเจ็บมากขึ้น
ชายหนุ่มตกใจเมื่อเห็นสภาพนางเช่นนั้น จึงรีบวางตัวนางให้นอนลง แล้วลูบศีรษะอย่างแผ่วเบาคล้ายจะขอโทษนาง
“เจ้าเจ็บหรือไม่...ข้าขอโทษ” ความรู้สึกผิดแล่นเข้าเสียดแทงในอก ไม่คิดว่าตนจะทำนางบาดเจ็บอ
