ลู่จินหลิวหาได้ล่วงรู้ความคิดของบุรุษที่นางหมายใจอยากได้เขามาครอบครองไม่ เพียงแต่แค่ทำตามที่ท่านพ่อแนะนำและสั่งสอนเท่านั้น ทั้งนางหมายตาตำแหน่งฮูหยินใหญ่ไว้ จนตัวเองเข้าไปผัวพันเรื่องที่ไม่ดีเข้าให้ พร้อมกับจะเอาชีวิตมาทิ้ง
“เจ้ามีหน้าที่เชิญของถวายตั้งแต่เมื่อไหร่” เขายังคงจับผิดและระแวดระวังตามปกติไม่ให้ผู้ใดจับได้ว่าตนนั้นวางแผนไว้อย่างรัดกุมแล้ว ส่วนด้านในนั้นก็เป็นเพียงนักฆ่าในกองทัพที่ฝึกปรือฝีมือมาอย่างดีเช่นเดียวกัน
“ท่านพ่อเพียงแต่อยากให้ท่านโหวมีหน้ามีตากับฝ่าบาทก็เท่านั้นจึงอยากช่วย”
“หึ...พ่อเจ้านี่อวดดีนักนะ ขนาดข้าเป็นสหายสนิทกับฝ่าบาทแล้ว ยังต้องการมีหน้าเท่าใดอีกงั้นหรือ” เสียงคำรามนั้นสร้างความตระหนกให้กับนางกำนัลด้านข้างจนเหงื่อแตก กลัวว่าแผนที่วางไว้จะพังไม่เป็นท่าหากเป็นเช่นนั้นนางก็มีทางเดียวคือต้องตายเท่านั้น
“ทะ...ท่านโหว...ระงับโทสะด้วย...จินหลิวความรู้น้อยนั
