“มันหนีไปแล้ว...ตามไป...จับเป็นไม่ได้ตัดศีรษะมา” เสียงตะโกนลั่นของนิ่งอันโหวทำเอาลู่ฮูหยินเป็นลมไปอีก ทั้งที่ตอนแรกตื่นตระหนักมากอยู่แล้ว ไม่คิดว่าท่านพี่ของนางจะกระทำการเช่นนี้ มิรู้หรืออย่างไรว่าโทษฐานลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาทโทษสถานใด
“ท่านพ่อ...เหตุใดท่านต้องลากข้าไปเกี่ยวด้วย ฮือ ฮื้อ....!!!” เสียงสะอื้นไห้ของสตรีสกุลลู่สร้างความเวทนาใจให้กับผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
“เพราะเจ้า...เจ้าคนเดียวโง่งมนัก สตรีที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าหาฝ่าบาทได้อย่างไร” คุณหนูใหญ่ลู่ตะโกนด่าน้องสาว สร้างความอับอายให้กับลู่จินหลิวมากขึ้นไปอีก นางต้องการเข้าหาฝ่าบาทที่ไหนกัน นางเพียงอยากมัดใจท่านแม่ทัพนิ่งอันโหวต่างหากล่ะ
“เพราะข้าเหรอ...พ่อเจ้าต่างหากหลอกใช้ข้า ให้ความหวังข้า ให้ข้าเข้าจวนสกุลหลัว...หึ...เขาก็แค่ใช้ลูกตัวเองเป็นบันไดเพื่อให้เขาได้มาซึ่งอำนาจ ข้ามิได้รู้เรื่อง!!!”
“เจ้ามันโง่...โง่เหมือนแม่เจ้า
