“ลุงหมอคะ เฮียเป็นยังไงบ้างคะ” พิมพ์รดาเอ่ยถามคุณหมอวัยกลางคนที่มีศักดิ์เป็นญาติของเธอ
“ปลอดภัยแล้ว ดีที่พามาโรงพยบาลได้ทัน” คนตอบถอนใจอย่างโล่งอก
“หยกขอบคุณลุงหมอมากเลยนะคะ”
“นอนโรงพยาบาลอีกไม่กี่วันก็หายเป็นปกติ ยันต์น่ะเขาใจแข็งมากนะ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก” พงศ์พันปลอบใจหลานสาวก่อนจะเอ่ยขอตัว
“คุณหนูอย่ากังวลไปเลยนะคะ ลุงหมอบอกแล้วว่าเสี่ยจะต้องปลอดภัย”
“นี่ถ้าเสี่ยไม่ทำงานอะไรเสี่ยงๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้”
พิมพ์รดาถอนใจพรืดใหญ่
“อย่าคิดมากเลยค่ะ เดี๋ยวเหมยจะช่วยดูแลคุณหนูจินเองค่ะ” ดอกเหมยปลอบใจพิมพ์รดา ในขณะที่ทั้งสองอยู่ดูแลสุริยันต์ที่ยังนอนไม่ฟื้นด้วยความหวัง
“คุณหนูคะ นั่นเสี่ยขยับนิ้วแล้วค่ะ” ดอกเหมยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าสุริยันต์เริ่มขยับนิ้ว ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมา พร้อมด้วยเสียงละเมอโวยวายอะไรสักอย่าง และทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากที่นอนของโรงพยาบาล เหงื่อโซมไปทั่วกาย
“เฮีย!” พิมพ์
