ทิวยิ้มให้กำลังใจก่อนอลินจะเดินกลับไปและขณะนั้นเองเขาก็เดินตรงไปยังโรงไม้ที่เก็บอุปกรณ์ดูแลสวนไร่ของพ่อเลี้ยง เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเห็นด้านหลังของรุ่งฤดีเดินไปทางนั้น เด็กหนุ่มจึงร้องถาม
“คุณรุ้ง...จะไปไหนเหรอครับนั่น?”
“อ้าว! ทิวเองเหรอ”
รุ่งฤดีหันกลับมาขณะเด็กหนุ่มเดินเข้าไปหา หล่อนจึงบอกเขาว่า
“รุ้งกำลังจะเดินไปดูสวนดอกไม้ของพ่อเลี้ยงทางโน้น เมื่อก่อนรุ้งเคยไปที่นั่นบ่อย มันสงบเงียบดี ไม่มีคนงานเข้าไปวุ่นวายด้วย ว่าจะไปนั่งรอพ่อเลี้ยงไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน”
หล่อนพูดแต่เวลาพูดก็ปรายสายตาวิบวับให้เด็กหนุ่มคนงานในปางไม้ที่ยังไม่ได้สวมเสื้อ กล้ามเนื้อเป็นมัดของทิวดึงดูดสายตาของรุ่งฤดีให้มองไม่ยอมละไปไหน มันทั้งหนั่นแน่นและทิวเป็นคนรูปร่างบึกบึน ผิวสีแทนจัดเพราะกรำแดดและงานหนักแต่หน้าตากลับไม่ได้มอมแมม ตรงข้ามสะอาดสะอ้านแม้ใบหน้าคมคายจะมีหยดน้ำเกาะพราว ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้หัวใจของร
