“สวัสดีค่ะคุณรุ่งฤดี”
“เรียกฉันว่ารุ้งก็ได้จ้ะ”
“คุณรุ้งเป็นเพื่อนพ่อเลี้ยงน่ะลิน...อืม...ถ้ายังไงอยู่คุยกับคุณรุ้งพลางก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะเอาของไปเก็บที่โรงไม้ นี่สายมากแล้ว”
ทิวบอกทั้งสองก่อนหันไปเก็บอุปกรณ์ตัดหญ้าแล้วเดินจากไปปล่อยให้อลินอยู่กับรุ่งฤดี และเมื่อสบโอกาสปลอดคนอื่นรุ่งฤดีก็พูดว่า
“คือว่าจริง ๆ แล้วฉันเคยมาที่นี่บ่อยนะ แต่ก็ไม่เคยเห็นเธอเลย หรือว่าตอนนั้นเธอคงอยู่แต่ในครัวช่วยป้าของเธอก็ไม่รู้นะ”
รุ่งฤดีพูดยิ้ม ๆ แต่คำพูดของหล่อนนี่ซีมันทำให้คนฟังฉุกใจคิด ทิวไม่คิดอะไรเพราะเขาเป็นผู้ชายแต่อลินเป็นฝ่ายนึกว่าผู้หญิงคนนี้ใช้คำพูดแปลก ๆ เหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่าง หล่อนมองหญิงสาวอายุยี่สิบต้น ๆ อย่างพิจารณาอีกครั้ง รุ่งฤดีเป็นผู้หญิงหน้าตาดี ออกจะสวยเลยล่ะ การแต่งตัวของหล่อนก็ไม่เหมือนผู้หญิงชาวบ้านทั่วไป แต่งตัวแฟชั่นนำสมัย ท่าทางจะเป็นลูกคนมีเงินและคงมีการศึกษาดีด้วย มาที่น
