1 ปีผ่านไป
~ออกัส~
ในที่สุดผมกับไอ้ปรินซ์และไอ้วายุก็เรียบจบปริญญาโทกันสักที เผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปจนครบสองปี ตอนนี้พวกผมกำลังเตรียมตัวกลับประเทศไทย ผมกับไอ้ปรินซ์ดีใจมากที่จะได้กลับบ้านสักที คงจะมีแต่ไอ้วายุที่ยังไม่ค่อยอยากจะกลับ
“ถ้ามึงติดใจสาวผมทองที่นี่ มึงจะอยู่ต่อก็ได้นะโว้ย!” ผมเอ่ยแซวไอ้วายุ
“ขืนกูอยู่ต่อ พ่อกูได้ตามมาลากคอกูถึงนี่แน่ๆ”
“มึงเก็บของเสร็จยัง”
“เสร็จแล้ว”
“มึงล่ะ ไอ้ปรินซ์”
“กูก็เก็บเรียบร้อยแล้ว”
“งั้นกูว่าคืนนี้มึงก็ไปร่ำลาสาวๆ ของมึงเถอะ แต่อย่าลืมว่าพรุ่งนี้เรามีบินตอนสิบโมง”
“เออ…กูไม่ลืมหรอก งั้นกูไปละ ไว้เจอกันพรุ่งนี้” พูดจบไอ้วายุก็เดินออกไป ปล่อยให้ผมกับไอ้ปรินซ์มองหน้ากันแล้วก็ส่ายหัวออกมา
ประเทศไทย
และในที่สุดผมก็ได้กลับมายืนบนผืนแผ่นดินไทยอีกครั้ง ความรู้สึกคิดถึงยังมีอยู่เต็มหัวใจ
คิดถึงใคร? นั่นสิ ผมคิดถึงใคร คิดถึงพ่อ คิดถึงน
