ตอนที่ 3 งานบริการ
1354 คำ
~เอพริล~
หลังจากที่ฉันโทรไปสอบถามเรื่องสมัครงานจากเบอร์โทรที่จดไว้จากอินเทอร์เน็ต แต่ไม่มีที่ไหนรับพาร์ทไทม์เลย ส่วนมากก็บอกว่าเต็มแล้ว
เฮ้อ! แล้วฉันจะไปหางานที่ไหนทำได้ละเนี่ย..
ทันใดนั้น ข้อความจากโฆษณาที่เด้งขึ้นมาจากแอปพลิเคชันชื่อดัง
งานสบาย รายได้ดี
สนใจติดต่อ xxx-xxxxxxx
ฉันรีบกดเบอร์โทรออกในทันทีโดยไม่ได้สนใจว่าเป็นงานอะไร ขอแค่ไม่ผิดกฎหมายก็พอ
“สวัสดีค่ะ พอดีดิฉันเห็นโฆษณาในxxxค่ะ คือดิฉันสนใจค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นงานอะไรเหรอคะ?”
(ถ้าน้องสนใจวันนี้สะดวกเข้ามาคุยรายละเอียดมั้ยคะที่ไนต์คลับxxx)
“ได้ค่ะ แต่ขอเป็นตอนเย็นได้มั้ยคะ?”
(ได้ค่ะ น้องชื่ออะไรคะ?)
“ชื่อเอพริลค่ะ”
(โอเคค่ะ)
หลังจากวางสายฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่ว่างานอะไรก็ต้องทำไปก่อนถ้ามันทำแล้วได้เงิน ไม่เลือกงานไม่ยากจน คำนี้ยังคงใช้ได้เสมอ
และเมื่อถึงเวลานัด ฉันก็เดินทางไปยังจุดนัดพบยังไนต์คลับแห่งหนึ่ง ถ้าให้เดาฉันคิดคงจะเป็นเด็กเสิร์ฟหรือไม่ก็เด็กนั่งดริ้งค์ เมื่อไปถึงก็มีผู้ชายตัวใหญ่ๆ พาฉันไปยังห้องห้องหนึ่ง ไม่นานก็มีผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่งเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ น้องเอพริล ใช่มั้ยคะ?”
“ใช่ค่ะ”
“พี่ชื่อนกนะคะ”
“ค่ะ พี่นก”
“พี่จะเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะคะ พี่ขอพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม งานของพี่ก็คืองานขายบริการค่ะ พูดง่ายๆ ก็คือขายตัวนั่นแหละค่ะ”
“ขายตัวงั้นเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ถ้าน้องไม่สนใจพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะคะ พี่เข้าใจ แต่พี่จะบอกว่าคนเราบางทีมันถึงทางตันมันก็ไม่มีทางเลือกมากนักหรอกค่ะ หลายๆ คนที่ทำงานนี้ต่างก็มีกินมีใช้ บางคนโชคดีมีคนรับเลี้ยงชีวิตก็ยิ่งสุขสบาย”
“…..”
“น้องลองไปคิดดูก่อนก็ได้ค่ะ ตัดสินใจได้แล้วค่อยโทรมาบอกพี่ก็ได้ หน้าตาอย่างน้องหาเงินได้สบายๆ เลยค่ะ”
“เอ่อ...หนูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ได้ค่ะ”
“คือหนูยังไม่เคย หนูจะสามารถเรียกเงินได้เท่าไหร่คะ กับค่าความบริสุทธิ์ของหนู”
“แล้วแต่น้องจะเรียกเลย ส่วนแบ่งน้องรับไปเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ส่วนของทางร้านสามสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่รวมค่าห้องนะ ซึ่งค่าห้องลูกค้าต้องเป็นคนจ่ายเอง แต่ทั้งนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่าจะมีลูกค้าสนใจไหม เพราะบางคนก็ไม่ได้สนใจความบริสุทธิ์สักเท่าไหร่ ถ้าแพงเกินไปก็หาลูกค้ายาก”
“อ๋อค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”
“แล้วตกลงว่าน้องสนใจจะทำงานนี้มั้ย?”
“หนูขอกลับไปคิดดูก่อนได้มั้ยคะ?”
“ได้ค่ะ”
ฉันเดินตามหลังพี่นกออกมาจากห้อง
“อ้าว! คุณออกัส ทำไมวันนี้มาเร็วจังเลยคะ”
“อ่อ! คุณนก สวัสดีครับ เอ่อ…นี่เด็กใหม่เหรอครับ?” ทั้งน้ำเสียงทั้งชื่อทำไมมันถึงได้คุ้นอย่างนี้นะ…ด้วยความอยากรู้ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมา เขาที่กำลังมองมาที่ฉันพอดีทำให้ฉันและเขาสบตากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วฉันก็เป็นฝ่ายหลบสายตาเขาก่อน
เชี้ยแล้วไง! อีตาออกัสมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? หรือว่าเขามาใช้บริการผู้หญิงที่นี่
“อ๋อ..ตอนนี้ยังไม่ใช่ค่ะ”
“เหรอครับ”
“น้องเอพริลจำทางได้ใช่มั้ยคะ พี่ขอส่งแค่นี้นะคะ” พี่นกส่งยิ้มให้เขาก่อนจะหันมาคุยกับฉัน
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ถ้าสนใจก็ติดต่อพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”
“ค่ะ” พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที
~ออกัส~
“เดี๋ยวสิ! จะรีบไปไหนล่ะ?” ผมเดินตามเธอออกมาและส่งเสียงออกไปก่อนที่เธอกำลังจะปิดประตูรถ แล้วผมก็เอามือดันประตูรถไว้
“นี่นาย!”
“เธอมาทำอะไรที่นี่?”
“ยุ่ง”
“อย่าบอกนะว่าเธอจะมาทำงานบริการที่นี่”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย…ถอยไป”
“หึ!” ผมปล่อยมือจากประตูรถ แล้วเธอก็รีบขับรถออกไปทันที
ผมต้องรู้ให้ได้ว่ายัยเอพริลมาทำอะไรที่นี่…จะว่ามาทำงานที่นี่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะผมรู้มาว่าฐานะทางบ้านเธอก็ร่ำรวยพอสมควร คงไม่ต้องมาทำงานอะไรแบบนี้ หรือว่านี่จะเป็นอาชีพเสริมของผู้หญิงสมัยนี้กันนะ
“เอ่อคุณนกครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ?”
“คุณออกัสมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คือผู้หญิงคนเมื่อกี้อ่ะครับ เธอจะมาทำงานที่นี่เหรอครับ?”
“เธอกำลังตัดสินใจอยู่น่ะค่ะ ก็น่าจะพวกนักศึกษาที่อยากได้เงินมาปรนเปรอตัวเอง คุณออกัสสนใจเหรอคะ?”
“ก็…ครับ”
“งั้นเดี๋ยวถ้าเธอติดต่อมา พี่จะบอกคุณออกัสเป็นคนแรกเลยนะคะ แต่อาจจะราคาสูงหน่อยนะคะ เพราะเธอบอกว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่”
“งั้นเหรอครับ ได้ครับ ขอบคุณ คุณนกมากๆ เลยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงนกขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับ”
หึ! ที่แท้เธอก็มาขายตัวสินะ…ยัยเอพริล
มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง / คณะนิเทศศาสตร์
“เดี๋ยวนี้ถึงขั้นต้องไปขายตัวเลยเหรอ?” ผมเอ่ยถามในขณะที่เธอพึ่งลงจากรถและทำท่าจะเดินไปที่ตึกของคณะ
“นายพูดเรื่องอะไรของนาย?”
“หึ! เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าเธอไปที่นั่นทำไม?”
“ฉันจะไปทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอก…ก็แค่อยากรู้ว่าทำไมเธอถึงต้องไปขายตัว อยากได้เงินเหรอ? มาขายให้ฉันมั้ยล่ะ..จะได้ไม่ต้องโดนหักเปอร์เซ็นต์ไง ถ้าเธอขายให้ฉันเธอก็ได้เต็มๆ”
“หึ! ฉันขายห้าแสน นายจะซื้อมั้ยล่ะ?”
“ต้องโก่งราคาขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ถ้านายไม่มีปัญญาซื้อก็อย่ามายุ่งกับฉัน” พูดจบเธอก็หันหลังทำท่าจะเดินหนีไป
“….”
“ตกลง” ผมพูดเสียงดังเพื่อให้เธอได้ยิน
“แต่ขอโทษ! ฉันไม่ขายให้นาย” แล้วเธอก็รีบเดินจากไปทันที
หึ! อย่าซมซานกลับมาหาฉันก็แล้วกันยัยเอพริล
ผมนึกในใจ แต่ก็ยังสงสัยไม่หายว่าเธอจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร เอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาแลกกับเงินห้าแสนเนี่ยนะ! ผู้ชายที่ไหนจะบ้ากล้าทุ่มเงินขนาดนั้น ถ้าเป็นดาราดังก็ว่าไปอย่าง ผมคนหนึ่งล่ะที่ไม่คิดอยากจะลองสาวบริสุทธิ์ เพราะผมกลัวว่ามันจะมีปัญหาตามมาทีหลัง
ตอนนี้ทุกคนคงจะสงสัยแล้วสินะ…ว่าผมใช้บริการสาวๆ เหล่านี้ด้วยเหรอ?
คำตอบคือ ใช่! ผมคิดว่าซื้อกินมันง่ายดี เจอ จ่าย จบ ผมไม่ใช่พวกสายกินฟรีเหมือนเพื่อนผมอีกสองคน แต่ถึงผมจะไม่ซื้อกิน หลังเสร็จกิจผมก็ให้เงินสาวๆ เหล่านั้นอยู่ดีแล้วที่ผ่านมาก็ไม่เคยเห็นมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเงินของผมเช่นกัน วันไหนที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวผับกับเพื่อนของผม ผมก็จะมาที่นี่แหละ..ที่ที่จะทำให้ผมได้ปลดปล่อยอารมณ์ ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีโอกาสได้ไปที่คอนโดผมนะ ส่วนมากก็จะจบที่ไนต์คลับแห่งนี้แหละ ส่วนผู้หญิงที่ผมหิ้วไปที่คอนโดส่วนมากก็จะเจอกันในผับ หรือตามสถานบรรเทิงต่างๆ
- ผู้เขียน
