ตอนที่ 4 คู่กัดสู่คู่ค้า
1285 คำ
~เอพริล~
ฉันไม่น่าไปเจออีตาบ้าออกัสนั่นเลยจริงๆ แต่ที่อีตานั่นพูดมันก็จริงนะ ถ้าฉันจะเลือกทำงานนี้จริงๆ แล้วฉันไม่ต้องผ่านนายหน้า ฉันก็จะได้รับเงินเต็มๆ ถ้าอีตานั่นยอมจ่ายห้าแสนจริงๆ ฉันว่ามันก็คุ้มนะ…เงินห้าแสนแลกกับความบริสุทธิ์
ตอนนี้ฉันมีทางเลือกไม่มากนัก ถ้าจะไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟหรือเด็กนั่งดริ้งค์ก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินพอที่จะส่งตัวเองเรียนมั้ย ถ้าจะขายของออนไลน์ก็ต้องมีเงินทุน และไม่ใช่ว่าใครก็ขายได้ง่ายๆ กว่าจะมีคนดู กว่าจะมีคนซื้อ คนติดตาม ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
เอายังไงกับชีวิตดี นี่ทางมหาวิทยาลัยก็ทวงค่าเทอมมาแล้วด้วย
เฮ้อ! สงสัยคงต้องทำงานนี้จริงๆ ฉันไม่ปฏิเสธว่างานนี้ สาวๆ ในมหาวิทยาลัยก็ทำกันหลายคน บางคนดีหน่อยที่มีเสี่ยเลี้ยง ไม่ต้องไปให้บริการผู้ชายมากหน้าหลายตา สาวๆ หลายคนก็มีกินมีใช้เพราะงานนี้
คิดซะว่ามันคืองาน…และงานก็ทำให้เรามีเงิน
เอาวะ! มาถึงขั้นนี้แล้วมันคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วล่ะ…อย่างมากก็แค่…เสียตัว
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ฉันก็ล้มตัวลงนอนพร้อมกับกำลังคิดว่า…ฉันจะติดต่ออีตาออกัสนั่นได้อย่างไร
หรือว่าฉันต้องไปที่คณะวิศวะฯ กันนะ…
นึกถึงตอนที่ยัยควีนชวนฉันกับแอนนาให้ไปเป็นเพื่อนเพื่อที่จะไปตามตื๊อผู้ชาย
แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะทำแบบเดียวกัน ไม่รู้ว่าอีตานั่นจะเปลี่ยนใจไปหรือยัง
ในระหว่างที่ฉันกำลังจะนอน แม่ก็โทรเข้ามา
“ค่ะแม่”
(กินข้าวหรือยังลูก)
“กินเรียบร้อยแล้วค่ะ แล้วแม่ล่ะคะ”
(แม่ก็เรียบร้อยแล้ว กินดึกไม่ได้ เดี๋ยวเป็นกดไหลย้อน)
“แม่โทรมาซะดึกเชียว มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ?”
(ไฟแนนซ์โทรมาหาแม่น่ะสิ พรุ่งนี้เขาจะเข้าไปเอารถนะ)
“พรุ่งนี้แล้วเหรอคะ?”
(ใช่ลูก แม่ก็ไม่รู้จะช่วยลูกยังไง)
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูเข้าใจ แล้วไฟแนนซ์จะมากี่โมงคะ?”
(แม่ก็ไม่แน่ใจ แต่แม่ให้เบอร์โทรของลูกกับเขาไปแล้วล่ะ)
“อ๋อค่ะแม่”
(งั้นเดี๋ยวแม่นอนก่อนนะลูก)
“ค่ะแม่ หลับฝันดีนะคะ”
(จ่ะ ลูกก็อย่านอนดึกนะ แม่เป็นห่วง)
“ค่ะแม่ นี่หนูก็กำลังจะนอนพอดีเลยค่ะ”
ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ฉันจะกลายเป็นคุณหนูตกอับจริงๆ แล้วสินะ…
วันต่อมา
โชคดีที่ไฟแนนซ์มารับรถในตอนเช้า และโชคดีอีกต่อหนึ่งนั่นก็คือวันนี้ฉันมีเรียนตอนบ่าย หลังจากคืนรถให้ไฟแนนซ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินไปที่ตึกคณะวิศวะฯ ซึ่งอยู่ห่างกับคณะนิเทศน์ฯ พอสมควร ตอนนั้นไม่รู้ว่ายัยควีนเดินมาได้ยังไงทุกวี่ทุกวัน ไกลก็ไกล เดินก็เหนื่อย ฉันละนับถือยัยควีนจริงๆ เลย
ฉันยืนรออยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก็แล้ว นั่งรอที่โต๊ะหินอ่อนก็แล้ว เดินไปเดินมาก็แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของอีตาออกัส ไปไหนกันนะ หรือว่าวันนี้อีตานั่นไม่มาเรียน แต่เมื่อเช้าตอนที่ฉันมาถึงฉันก็เห็นพี่วายุกับพี่ปรินซ์อยู่นะ…แต่ไม่ยักจะเห็นอีตาออกัส
ฉันรอจนถึงเที่ยง ในที่สุดฉันก็ทนรอไม่ไหว หิวข้าวก็หิว ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มีเพียงน้ำเปล่าเท่านั้น
กลับก่อนก็ได้วะ! ตอนบ่ายมีเรียนด้วย เดี๋ยววันหลังค่อยมาใหม่
หลังจากนั้นฉันก็ไปดักรอเจออีตานั่นอีกสองวัน แต่ก็ไม่เจอ…หายไปไหนนะ ทำไมไม่มาเรียน ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหันหลังกลับก็มีเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“ไง! ถึงกับต้องมาดักรอเจอฉันเลยเหรอ?”
“ฉันเปล่าสักหน่อย”
“งั้นเหรอ? ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ” พูดจบเขาก็ทำท่าหมุนตัวกำลังจะก้าวขาเดินออกไป
“เดี๋ยว!” เขาหยุดและหันหลังกลับมามองฉัน
“เธอมีอะไร?”
“ฉันตกลงจะขายตัวให้นาย” ฉันพูดออกไปด้วยแววตาที่มุ่งมั่นแต่ก็ต้องสลดลงเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา
“หึ! แต่ฉันไม่อยากซื้อแล้ว”
“งั้นก็ไม่เป็นไร…” ฉันตอบเสียงเรียบแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนคนหนึ่ง ไม่นานปลายสายก็กดรับ
“สวัสดีค่ะ พี่นก เอพริลนะคะ”
พรึบ! เขาแย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉัน ก่อนจะกดยกเลิกการโทร
“นี่นายทำบ้าอะไร? เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
“เธอจะโทรไปหายัยพี่นกนี่ทำไม?”
“ก็จะโทรบอกพี่นกว่าฉันตกลงจะขายตัวไง”
“นี่เธอตกอับถึงขนาดนั้นเลยหรือยังไง?” เขาถามแต่ก็ยังไม่ยอมส่งโทรศัพท์คืนให้ฉัน
“ถ้านายไม่ซื้อก็ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”
“ฉันจะซื้อถ้าเธอยอมบอกเหตุผลว่าทำไมเธอถึงต้องมาเร่ขายตัวแบบนี้”
“…..”
“ว่าไง…จะยอมบอกมั้ย?”
“พ่อฉันติดการพนันจนหมดตัว แล้วก็ชิงฆ่าตัวตาย บ้านก็โดนธนาคารยึด ฉันก็เลยต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน พอใจนายหรือยัง?” ฉันตัดสินใจพูดความจริงออกไป
“แล้วแม่เธอล่ะ?”
“ตอนนี้แม่ย้ายกลับไปอยู่บ้านเก่าของแม่ที่ต่างจังหวัด”
“งานอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่เห็นจำเป็นต้องมาขายตัวเลย”
“แต่งานนี้มันก็ง่ายสุดแล้วปะแถมยังได้เงินดีด้วย นายจะให้ฉันไปเสิร์ฟอาหารได้เงินชั่วโมงละยี่สิบสามสิบหรือยังไง?”
“แล้วการที่เธอเอาตัวเข้าแลกเธอคิดว่ามันคุ้มเเล้วเหรอกับเงินที่เธอจะได้”
“คุ้มสิ! ทำไมจะไม่คุ้ม ทำงานแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เงินมาใช้จ่าย กับการที่ต้องไปทำงานครบแปดชั่วโมงแล้วได้แค่ค่าแรงขั้นต่ำ ถ้าเป็นนาย…นายจะเลือกแบบไหนล่ะ?”
“….”
“ตกลง ฉันจะซื้อเอง เธอต้องการห้าแสนใช่มั้ย?”
“ใช่!”
“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอบริสุทธิ์จริง”
“บริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์เดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ”
“งั้นคืนนี้เธอไปหาฉันที่คอนโดxxxตอนสองทุ่มก็แล้วกัน”
“อืม…ได้”
“อะนี่! คีย์การ์ด” เขาพูดพร้อมกับยื่นคีย์การ์ดมาให้ฉัน
จากนั้นฉันกับอีตานั่นก็แยกย้ายกัน แล้วฉันก็เดินกลับคณะเพื่อรอเรียนในภาคบ่าย
ไม่น่าเชื่อว่าจากคู่กัดจะกลายมาเป็นคู่ค้า…
เอาวะ! อย่างน้อยผู้ชายคนแรกในชีวิตก็ไม่ใช่พวกเ*******ูที่หน้าตาหื่นๆ พวกนั้น หรือไม่ก็พวกลุงแก่ๆ ที่อ้วนลงพุง ถึงแม้ว่าอีตาออกัสจะเป็นผู้ชายที่ปากหมา และคงจะมีดีแค่หล่อกับรวยเท่านั้นแหละ…
หลับหูหลับตาทำๆ ไปเถอะ…แป๊บเดียวเดี๋ยวก็ได้เงินมาจ่ายค่าเทอมแล้ว และยังเหลือพอใช้จ่ายอย่างอื่นอีก ถ้าประหยัดสักหน่อยก็น่าจะอยู่ได้หลายเดือน
- ผู้เขียน
