~ออกัส~
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่แม่ของเอพริลอุ้มน้องเมย์เดินลงมาจากบันได
“อ้าวคุณ ตื่นแล้วเหรอ?”
“ครับ คุณแม่เรียกผมว่าออกัสก็ได้ครับ หรือว่าจะเรียกกัสเฉยๆ ก็ได้ครับ”
“จ่ะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะ เอพริลเตรียมแปรงสีฟันไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว”
“ครับ”
จากนั้นผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานผมก็เดินกลับมาที่ห้องรับแขกก็เห็นลูกสาวตัวน้อยกำลังนั่งอยู่บนตักของคุณยาย
“ผมขออุ้มลูกหน่อยได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ”
ผมยื่นมือที่สั่นไหวออกไปเพื่อหวังจะอุ้มลูกน้อย
“พะ พ่อขออุ้มหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า
“ป้อ ป้อ” คำแรกที่ได้ยินลูกสาวเรียกผมว่าพ่อ น้ำตาที่เอ่อออกมาตอนนี้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่ลูกสาวจะยื่นแขนออกมาให้ผมได้อุ้ม
ทันทีที่ลูกสาวตัวน้อยมาอยู่ในอ้อมแขนผม ผมทั้งกอดทั้งหอมจนลูกสาวหัวเราะคิกคัก น่าจะจั๊กจี้หนวดผมแน่ๆ เดี๋ยวผมต้องกลับไปโกนหนวดที่มั
