“แต่ตอนนี้... ปิ่นอยากเขมือบพี่ พี่ดูออก” เขาขยิบตาให้เธอ
“บ้า!” เธอทุบเขาอย่างหมั่นไส้ หลงตัวเองไม่เคยเปลี่ยน
“ถ้าอยากมองทะเลไปด้วย ก็ตรงนี้เลย เปลี่ยนบรรยากาศ ไม่ซ้ำซากจำเจอยู่แต่บนเตียง” เขาไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เอาหรอกค่ะ” เธอตอบปฏิเสธเสียงอุบอิบ
“งั้นขึ้นบ้าน” เขาตีเนียนทำเหมือนว่าเธออยากขึ้นบ้านมากกว่าอยู่ตรงนี้
“ก็... ไม่ใช่นะ” เธอส่ายหน้าไปมา ปฏิเสธเป็นพัลวัน ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาก็อยากกัดหูเขาให้ขาดนัก ชอบทำให้เธอไขว้เขวอยู่เรื่อย
“ก็อะไร ก็ดีใช่ไหม” เขากระซิบมาหา
“ว้าย! ปล่อยเลยนะพี่ภาคย์” เธอกรีดร้องเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะพาออกวิ่ง แกล้งโยนแล้วไม่โยนจริง เธอหวีดร้อง กอดคอเขาแน่น ได้ยินเสียงหัวเราะของเขาแล้วหน้างอ
“คนบ้า จะให้หัวใจวายหรือไง” เธอทำเสียงงอนๆ
“โยนลงทะเลดีไหม” เขาถามเย้าๆ แต่ทำท่าจะโยนจริง เธอกอดคอเขาแน่น ถ้าโยนจริงเขาก็ต้องลงไปด้วย
“ว้าย!” เสียงร้อ
