“เอ๊ะคุณจะหาเรื่องฉันไปถึงไหนนี่”
“เธอทำงานบ้านแบบนี้บ่อยเหรอ” เขาตามมาถาม ในระหว่างที่เธอกำลังล้างจาน
“ส่วนใหญ่ฉันจะทำเอง เพราะฉันเป็นพี่คนโต”
“เธอเรียนทำอาหารจากแม่เหรอ”
“ค่ะ แม่ของฉันทำอาหารเก่งมากๆ เลยค่ะ” เธออมยิ้มเมื่อพูดถึงบุพการีอันเป็นที่รัก ก่อนหน้าจะหมองลง ท่านทำงานหนักเลยป่วยหนักแบบนี้
“เป็นอะไร” เขาถามอย่างใส่ใจระคนกับความห่วงใยโดยไม่รู้ตัว เผลอมองหน้าเธอแล้วอดจะหดหู่ตามไปด้วยไม่ได้
“แม่ทำงานหนักเลี้ยงฉันกับน้องมาตลอดชีวิต ท่านเลยป่วยเพราะพวกเรา” เธอชะงักการล้างจาน เม้มปากเข้าหากันด้วยความรู้สึกเศร้าใจ กลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล
“เธอคิดมากไปเองหรือเปล่า” เขาพยายามเลือกใช้คำที่ไม่ทำให้เธอเสียใจอีก
“ไม่หรอกค่ะ แม่เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก เสียสละที่สุดในโลก รักเราที่สุดในโลก และน่าสงสารที่สุดในโลก” เธอหันหน้าหนี ไม่อยากร้องไห้
“มันก็จริงนะ ฉันก็คิดว่าแม่เป็นผู้หญิงที
