“คุณจะให้ฉันทำอาหารให้กินเหรอคะ” ถามออกไปแล้วอยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก ถามคำถามนี้ก็เหมือนเข้าตัวนั่นเอง
“แล้วเธอคิดอะไรอยู่ล่ะ คิดว่าฉันจะให้ทำอะไร” เขายื่นหน้ามาถาม เธอเบี่ยงหลบแทบไม่ทัน
“ไม่ได้คิด” เธอหันหลังให้เขา เสไปจัดการกับข้าวของตรงหน้า
“อุ๊ย! นี่คุณมากอดฉันเอาไว้ทำไม” สะดุ้งเมื่อเขาโอบกอดจากทางด้านหลัง
“ทำอะไรกินดีนะ” เขาวางคางกับไหล่มนของเธอ ท่าทีเหมือนปรึกษาแต่ออดอ้อนอยู่ในที คนถูกกอดถึงกับอมยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว
“เห็นคุณซื้อข้าวของมาตั้งเยอะแยะ นึกว่าจะคิดเมนูออกแล้วเสียอีก” ปิ่นแก้วรู้สึกใจสั่นแปลกๆ เมื่อโดนสวมกอดแบบนี้ เธอแกะมือเขาออก เขาก็ไม่ยอมปล่อย เลยต้องปล่อยเลยตามเลย จริงๆ เขากอดก็อุ่นดีอยู่หรอก
“รอให้เธอถามไงว่าจะกินอะไร เช่น... จะกินปิ่นไหมคะคุณภาคย์ขา... เดี๋ยวปิ่นจะให้กินหัวกินหาง กินกลางตลอดตัวเลยค่ะ ไม่ก็กินตั้งแต่...” เขาพูดไม่จบประโยคแต่ให้เธอคิดเอาเอ
