“ได้ยินไหม น้องสาวเธอมาเรียก ให้ฉันไปเปิดประตูดีไหม แนะนำตัวว่า... เป็นว่าที่พี่เขย” รัชภาคย์ดึงเธอมากอด หอมแก้มฟอดใหญ่ ปิ่นแก้วผลักเขาออกห่าง แต่เหมือนดันกำแพงหนักๆ คนชอบแกล้งทำหน้าตาย ไม่ยอมขยับเขยื้อนหนีหายไปไหน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณ จะบ้าหรือไง” ปิ่นแก้วกระซิบเสียงดุ รวบร่างเขาเอาไว้แทบไม่ทัน เมื่อเขาทำท่าจะผละไปที่ประตู
“อะไรของเธอ พอกอดก็ไม่ให้กอด พอจะไปก็กลับมากอดเอาไว้ แถมยังกอดเอาไว้ซะแน่นด้วย คิดอะไรกับฉันอยู่หรือเปล่า” เขาหันมาล้อเลียน
“บ้า! ไม่ได้คิดอะไร ห้ามเดินไปที่ประตูนะ ไม่งั้นฉันเอาคุณตายแน่” เธอปล่อยเขา... ก่อนจะรีบจับแขนเขาเอาไว้อีกรอบเมื่อเขาทำท่าจะลงจากเตียง รัชภาคย์เหลือบมองอย่างล้อเลียน พอเธอปล่อยอีก รัชภาคย์ก็หนีลงจากเตียงอีก ปิ่นแก้วแทบจะกระโจนไปดักหน้า เมื่อเขาทำท่าจะเดินไปที่ประตู พยายามไม่มองต่ำกว่าหน้าเขา เพราะเธอรู้ดีว่าท่อนล่างของเขาเปลือยเปล่า
ปิ่
