“พี่ภาคย์รู้จักกับวดีด้วยเหรอคะ”
“วดีเป็นหลานของคุณหญิงนรากร อยู่บ้านติดกับเราน่ะ” เขาตอบคนข้างๆ เพราะหลังจากแต่งงานราชาวดีก็ย้ายไปอยู่กับสามีของเธอ สายตาของเขายังมองตามร่างของราชาวดีไปจนสุดตา
“เหมือนพี่ภาคย์จะสนิทกับวดีมาก” ปิ่นแก้วถามเสียงแข็งอย่างลืมตัว อดที่จะเหลือบมองคนข้างๆ เสียไม่ได้
“พี่ไม่ชอบคนจับผิดนะปิ่น” รัชภาคย์หน้าเครียด เสียงดุ เขาไม่ชอบน้ำเสียงจับผิดของเจ้าสาวคนสวย ปิ่นแก้วเม้มปาก มองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งเธอเอาไว้ตรงนั้นเหมือนไร้ตัวตน
“อ้าวหนูปิ่น มาอยู่ตรงนี้เองลูก แล้วพี่เขาไปไหนเสียล่ะ” รัชนีกรเอ่ยถามพร้อมทั้งมองหาลูกชายคนเดียว
“พี่ภาคย์เดินไปไหนแล้วไม่รู้ค่ะ สงสัยไปห้องน้ำ” เธอตอบแล้วลอบถอนหายใจ ทำไมความรู้สึกตอนนี้ถึงได้แตกต่างจากตอนที่เขาขอเธอแต่งงานนักนะ
“ใกล้จะขึ้นเวทีแล้วนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ให้คนไปตามพี่เขาแล้วกัน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ปิ
