“แม่พี่ป่วย และเราก็เข้ากันได้ดี แต่ตอนนี้พี่คิดว่าไม่ใช่ เธอเริ่มน่ารำคาญ ร้องไห้ทำไม น่าเกลียด” เขาพูดอย่างรำคาญ ไม่ปกปิดความรู้สึก
“ใช่สิ ใครจะร้องไห้ได้น่ารักน่ามองเหมือนวดี”
“วดีไม่เกี่ยว อย่าก้าวร้าวถึงเขา”
“ปิ่นเป็นตัวอะไรในสายตาพี่”
“นี่ปิ่นแก้ว ถามเซ้าซี้ ไปอาบน้ำนอนไป เธอคงเหนื่อย” เขาพูดอย่างหงุดหงิด ไม่ชอบน้ำตาเธอเลยจริงๆ มันทำให้เขารู้สึกผิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮัลโหล” มือหนากดรับโทรศัพท์ เขากรอกเสียงไปตามสายและสนทนาอะไรอีกหลายประโยค ปิ่นแก้วมองตามร่างสูงที่ติดกระดุมอีกครั้ง เขาพูดสั้นๆ ว่ามีธุระ แต่เธอก็จับใจความว่าเขาคุยกับใครคนหนึ่ง มีชื่อราชาวดีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ก่อนจะผลุนผลันออกไป
เจ้าสาวที่ถูกทิ้งในห้องหอถึงกับปล่อยโฮออกมา เธอรั้งเขาไม่ทัน และถึงจะทัน เขาคงไม่คิดจะหยุด เขาไม่เห็นความสำคัญของการเข้าหอเลยสักนิด
ร่างอรชรในชุดเจ้าสาวเม้มปากแน่น เธอจัดการกับชุดเจ
